Bir süre daha geçtikten sonra köydeki okul servisinin şöförlüğünü yapan ibrahim abinin arabasını tutup babamın evde düşüp başını vurduğu yalanını uydurup hastaneye zütürdük ama ne kadar test tahlil yaptılarsa yapılsın bir şey çıkmıyordu. Zaten o dönemde hastaneler sağlam girenin hasta çıktığı yerlerdi. Yaşlılık hastalıkları deyip geçiştirdiler.
Babam artık elden ayaktan iyice düşmüştü ama bana gözleri ile işaret edip bazı şeyleri az çok ifade edebiliyordu. Bende her gün ellerine ayaklarına güç gelsin diye kendimce hareketler yaptırmaya çalışıyordum. Konuşamıyordu ama eline kalem verdiğimde tam beceremese de harfleri büyük büyük kaydırarak yazmaya çalışıyordu. Bende o ne yazdıysa gün gün not edip yaşadıkları hakkında bir şeyler bulmaya çalışıyordum. Olaylar anlatır gibi değil de daha çok gördüğü şeylerin şekillerini çizmeye çalışıyordu. Hepsinden çıkarabildiğim kedi, yılan ve at şekilleriydi ama ne kadar uğraşsam da mantıklı olabilecek bir şey anlayamamıştım. Hastaneden geldikten 2 hafta sonraysa babamı kaybettik…
Artık evin erkeği olmuştum iki kardeşim okullarına gidiyor bense Babamdan anneme kalan emekli maaşı yetmediği için bir marketin deposunda çalışmaya başlamıştım. Arada yine köye gelip bağ bahçe işleri ile uğraşmaya devam ediyordum.
Yaşadığımız olaylar aile içinde bir sır olarak gizlenmiş ve yakın çevremiz dahil kimseye bu konudan bahsedilmemişti. Bu sır her geçen gün içten içe beni yiyip bitirmeye başlamış mutlu şekilde yaşadığımız hayatımıza devam ederken her şeyimizi ne olduğunu bile bilmediğimiz bir olay uğruna kaybetmiştik.