O gün muhtar jandarma ile beraber köyde olan her yeri aradı. Ne olduğunu kimse anlayamamıştı. Ne bir silah atılmış ne de bu olanlar bir insanın yapmasına benziyordu. Yakınlardaki her eve jandarma komutanı gelip bir şeyler görüp görmediklerini soruyordu. Ben bunu gördüğümde hemen kapının önünde geceden kalma bir çamur ya da iz olabilir diye evin önünü merdiveni kapı eşiğini süpürdüm. Babamın da üzerinden çıkan kıyafetlerini saklayıp jandarma köyden gittikten sonra yaktım. Bunu neden yaptım bilmiyorum. Sadece babamı korumak istedim. O canını zor kurtarmıştı belliydi ama her ne yaşandı ise bunu bize anlatamıyordu ve olayın tek şahidi olarak yargılanması korkusuydu belki de…
Aradan birkaç hafta geçmişti. Babam konuşma yetisini tamamen kaybetmiş homurdanamaz hale gelmişti. Ne ayağa kalkabiliyor ne de oturttuğumuz zaman dik durabiliyordu ama ne kadar doktora zütürmek istesek te gözleri ile kesin bir şekilde bunu istemediğini belli ediyordu. Günler bu şekilde geçiyordu. Babam günden güne daha da kötüleşip zayıflamaya başlamıştı ve gündüzleri ara ara uyuyup geceleri gözlerini dahi kırpmadan sabahlıyordu. Ben şifa niyetine başında Kur’an okuduğum zaman ise kendini güvende hissedip uyuyordu. Bu olaylar aklıma çok fazla soru getiriyordu ama kimseye bir şey soramıyordum. Aradan 3 ay kadar zaman geçmişti havalar ısınmış artık iş güç zamanı da başlamıştı. Babamın ortalarda olmadığını gören herkese hasta, aklı gidip geliyor, bacağından rahatsız diye yalanlar uydurmaya başlamıştık …
Bu yalanlarda artık çözümsüz kalmaya başlamıştı. Köyde ne olayı konuşan ne de köye gelip giden jandarma kalmamıştı. Olay ile alakalı ne bir kanıt ne de bir fail bulunamamıştı. Vahşi hayvan saldırısı diye tutanak tutup olayı kapatmışlardı. Biz ise tüm bu olanlar karşısında susmakla yetiniyorduk. Kimsenin aklına babamın durumunu ilişkilendirmek gelmemişti. Zira biz o gece yaşananlar ile alakalı bir şeyler bildiğimiz için ilişkilendiriyorduk. Yoksa zaten kimsenin aklına da geleceği yoktu bu durumun.