Bilgisayarımın başında, kahvemi yudumlarken Kaan Bahadır’a ait maildeki kendisinin bileğilerine ve tedavi aşamalarına göz attım. Fazlasıyla kendimi kaptırmış olacağım ki asistanım Seher Hanım’ın kapımı çalmasıyla irkildim.

Seher odaya girdi ve Kaan Bahadır’ın geldiğini haber verdi. Uğraştığım işi aniden bırakarak içeri gelmesini söyledim.

Seher güler yüzüyle çocuğu kolundan tutarak içeri getirdi. Sapsarı saçları, yemyeşil gözleri vardı.Çok Tatlı ve güzel bir çocuktu. Bembeyaz bir teni vardı. Zayıftı fakat yüzü vücuduna göre kiloluydu.

“Geç otur bakalım yakışıklı” dedim gülerek. Kaan karşımdaki deri koltuklardan birine oturdu. Seher’e bakarak “tamam sen çıkabilirsin” dedim.

Utanıp, çekindiği belliydi. Ellerini dizlerinin üzerine birleştirmiş ,yere bakıyordu. Adını bilmeme rağmen konuşturmak için “senin adın ne bakayım?” dedim.
Gözlerini yerden kaldırarak Kaan dedi...