unbelievable my7

Çok kötü bir durumda olduğumu görüyorum. Durup dururken mallık edip kendime travma yarattım, sağlıklı duygularımın anasını gibtim şimdi kuruntular, bozuk duygular felan her yandan saldırıyor. Öyle aptalca kuruntular geliyor ki hani olur ya “şuradaki kız bana baktı, kesin bana aşık”, “şimdi şöyle davrandım kesin bana verecek” tarzında. Vücudum beni primitif olarak hayatta tutmaya çalışıyor, içten içe kendimi değersiz gördüğümden tutunacak bir dal arıyor ama öyle ki içimden “yuh amk bu kuruntuya kadir bile inanmaz” tarzı sitemler ediyorum kendime.

Sakatlığım vardı, tam düzelttim derken 1-2 günlük gevşemeden sonra bir kuruntuya boyun eğdim ve kısa süreli bir heves için kaç ay düzeltmekle uğraştığım sakatlık süreci hoop en baştan başlamak zorunda kaldım, depresyona girdim.

Bu mallığımın getirdiği acıyla yüzleşmeyip kısa süreli heveslere daldım. Lan düşün elinde öğreti var, kuran var, bir yere kadar anlamışsın neyin ne olduğunu ama depresyona giriyorsun; gerçekten ağır mal ve nankör olmak lazım bunun için. Nankörlük ettim dıbına koyim. Kafamı gibeyim. Lan din mevzusunu kavradığım andan beri içimde olan bir ışık vardı, bu olaylardan sonra içimde hep hissettiğim o ışığı kaybettim yani nasıl bir şey anlatılmaz yaşanır cidden. 6.5 aydır da bu çukurdan çıkmaya debeleniyorum. Kuran okurken ağlamakla geçiyor geceleri. Sakatlık da kronikleşti iyice çok yavaş iyileşiyor ve en küçük olayda ağrılar başlıyor sürekli başa dön diye diye depresyondan sonraki 6.5 ayda bir ilerleme de olmadı. Kollardaki tendonlar da zarar gördü şimdi o da sıfırdan. Arafta da kaldım gib gibi. Ha hakettiğim için hiçbir lafım yok ama üzülüyorum işte. Yine de zümer 53’e bakıp umutlanıyorum.

Buraya yazmaktan da korkuyordum “lan o kadar süredir buradaydım, şimdi hayvan gibi gerilediğimi mi anlatayım hangi yüzle bu mallıkları anlatayım kınarlar beni” şeklinde. Neyse.

Aklıma bırakıp gitmek gibi vesveseler geldi ama kendim için buradan başka bir yol olmadığını görebiliyorum. Bakara 216. Planım disiplini sürdürüp, aklı güçlü tutarken sakatlık olayını düzeltmek -“ooo plana bak amk biz hiç düşünememiştik”-. Böylece depresyonun çıkış noktasını düzeltip kendimi bir nebze affedebilirim diye umut ediyorum. Çok şükür ki şuan rahatça yürüyüp merdiven çıkabiliyorum, tanrı aksini istemezse yarın antrenmanlara başlayacağım. Kollar için de dün başladım temel rehabilitasyon hareketlerine.

yannan gibi hissetsem de yapmam gerekenin farkındayım. Doğru yolun ne olduğunu biliyorum ve vazgeçmeyeceğim, onurumu geri kazanacağım. Tanrı aksini istemezse tüm bu yazdıklarımı gerçekleştirebileceğimi biliyorum.

Son olarak tonga ve pricosat’tan da özür diliyorum tekrardan gerek depresyon döneminde ilgi arayıp vızzıklamam olsun gerek başka şey olsun. Kalbini kırdığım varsa onlardan da özür dilerim -anrchst, sen gelme ulan ayı-. Umulur ki rabb'im bana yardım eder.

başından beri söylüyorum: bu başlık, güçlü olanlar için…
bu başlık, şuan yaşadığından daha fazlasını hakettiğine inananlar için…
bu başlık, ”qız tavlama xde” değil ; bu başlık, hayatın ta kendisi…
ben bir asker değilim ; fakat yeri geldiğinde kayıp vermesini iyi bilirim.
asla ama asla, pes etme…
bırak yağsın yağmur…
sen ve ben ölü adam, daha gitmiyoruz.
bize ihtiyaç duyulan yere geri dönmeliyiz…

they call me alpha
09.08.2012 19:24