Eve geldiğimde annem biraz telaşlanmış ama belli etmemeye çalışıyordu. Nerde kaldın dedi. Güldüm. Ah annem beni çok iyi tanıyorsun.
-Kim bakalım bu kız dedi.
+Ne kızı ya dedim. Yuh be anne
-Hadi anlat dedi.
+Sonra anne dedim sonra. Ayaklarımı yerde bile hissetmezken sonsuz mutluluğun verdiği hazla odama koştum kendimi yatağa attım. Uyumak istedim ama uyuyamıyordum. Bu öyle bi mutluluktu ki konuştuklarımızı düşündükçe bile gülüyor kendi kendime eğleniyordum. Deliriyor muydum acaba. Telefonumu çıkardım hemen yazdım
+Merhaba ben Yunus numaramı kaydetmen için yazıyorum. çok güzel bir gündü. teşekkürler.
- Sen kimsin bu saatte benim eşimi neden rahatsız ettin.
Şok oldum bi sn yanlış numara mıydı. Ayıp ama bu ayıptı ben neler düşünürken bu yapılır mıydı. Karşıdaki kimdi telefonum çalmaya başladı. Korktum açmasam mı acaba. Belli ki biri yanlış anlıyordu şuan ama açıklamak için uğraşasımda yoktu. Çalmaya devam ediyordu en sonunda açtım. telefondan kahkaha sesi geliyordu. Gülüyordu. Oydu ve gülüyordu. Bu kahkaha başkasına ait olamazdı. Bu mozart 9. senfonisinden bile güzel bir kahkahaydı. Konuşamadım sinirlenemedim bende güldüm.
-Korktun mu hemen dedi.
+Yok canım ne alakası var sadece ayıp ettiğini düşündüm güzel zaman geçirdiğimize inanıyordum çünkü dedim.
-Yok yok sen korkmuşsun dedi gülmeye devam ettim. Bu arada evet güzel zaman geçirdim dedi ve yatacağını söyleyip kapattı telefonu. Ben yine adını öğrenememiştim. Mutluydum.