Orda saatlerce konuştuk. Sanki biz konuşmak istemesekte bir kuvvet bizi itiyordu. Susamıyor gülüyor eğleniyor ve sürekli gözlerine bakıyordum. 2 yabancıdan ziyade her şeydik o an. O gece bitmesin istedim ama saatlerin saniyeler gibi aktığının farkına bile varmadım. Artık eve gitmesi gerekiyordu. Kalktık yolda konuşmaya devam ettik. Arkadaşı da nasıl ekmişti ama onu iyi ki ekmişti. Evine kadar yürüdük. Üşümüşü ceketimi verdim almadı zorla kafasına sardım. Yolda yürüyen ceket gibiydi. Küçük minik biriydi ama o kadar büyüktü ki kalbi içini dolduramazdınız. Evine vardığımda
+Seni ne zaman tekrar görebilirim. dedim.
-Belki bir gün yeniden karşılaşırız dedi güldü.
+işimi daha fazla şansa bırakamam ama dedim.
-Şaka yapıyorum ya dedi yine o utangaç gözleriyle bana baktı. Telefonunu çıkar dedi. Aldı elimden telefonu ve numarasını yazıp gitti.
Kaydet tuşuna bastım. Aman tanrım adı neydi. Neden adını hiç sormadım ki. adını bilmiyordum. düşündüm acaba söyledimi diye hayır eminim adını bilmiyordum. aptal kafa aptal kafa. Utangaç diye kaydettim ve evin yolunu tuttum.