https://www.youtube.com/watch?v=HSBmy6hW-n4

Aradan bir kaç gün geçti. Bizimkiler odalarına döndü, Büşra'yla yaşananlar ilerlemeye devam ediyor, açıklanan vize notlarım pekte hoş görünmekte. Keyfim yerindeydi. Her şey tıkırında. Fakat Eylül'den gelmiş bir mesaj daha bu keyfi kaçırmaya yetebiliyor.

Yurtta Furkan'larla oturduğumuz bi akşam yine bi mesaj geldi Facebook'tan. Kim olduğunuz tahmin etmek elbette pek zor değil. Bu sefer atar yapmak yerine, savuşturmak yerine karşıma alıp doğru düzgün konuşma niyetindeydim. Ama mesajları daha kısaydı bu sefer, o da çok zorlayacak gibi değildi.

"Ben seni gördüğümde üzülüyorum artık. Ağlayacak duruma geliyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum (izmirli) ama sana bakmadan da edemiyorum."

"N'oldu, üzülecek ne durum var ki ? Söylesen kim olduğunu, nerede olduğunu çözücez belki"

"Çözülecek gibi değil, çözülmez. Bak mesela şu anda şu mesajı ağlayarak yazıyorum. Ama görmüyosun, bilmiyosun, bilemezsin... "

Haydaa, yine mi ağlamalar sızlamalar. Neden abi, ben kimseyi üzmek istemiyordum ki zaten. Ben mesajına cevap vermek için hazırlanırken bu sefer bi fotoğraf geldi. Bu olaylar olurken Furkan ve diğerleride yanımda, mesajları birlikte yazıyoruz tabii. Fotoğraf geldikten sonra hepimizin tepkisi aynı oldu;

"Oha fotoğraf geldi lan, neresini çekip attı acaba, bak bakalım ağlıyo muymuş ahahahah"

iğrenç herifler sizi.

Fotoğrafı açtığımda ön kameradan çekilmiş yaşlı bir göz gördüm. Ama sadece tek gözünü çekmişti. Kocaman, masmavi, parlak ve yaşlı olan gözleri gördükten sonra kim olduğunu tahmin etmek pekte zor olmadı. Evet evet, bu kesinlikle Büşra'nın gözüydü. Büşra ulan, tüm günümü birlikte geçirdiğim, sevgilim dediğim kadın. Neden böyle saçma bişey yapardı ki beyler...