zerrin ablanın beni öperek uyandırması bi an nerde olduğumu bana şaşırtmıştı. bi an zaman mekan algımı yitirdim. hatta istanbulda olduğumu bile düşündüm.

yüzümü yıkarken hala daha naptığımı düşünüyordum. zerrin abla ve ben aynı yerde ama tanıştığımız yerden kilometrelerce uzakta bir yerde. birbirimizi arzuluyor, birbirimiz için deliriyorduk. daha doğrusu ben öyleydim fakat hala daha ona kendime tam anlamıyorla açamıyordum.

o sabah belki de dünyanın en güzel kahvaltısını etmiştim. arkadamda bir güneş tam karşımda başka bir güneş parlıyordu. kahvaltı ettikten sonra kursa gitmek için evden çıktım. zerrin abla da istanbuldaki şirketin iş yaptığı diğer şirkete doğru yola çıktı. yolda hiç konuşmadık.

kursa gittiğimde kapıda bekleyen beni hiç şaşırtmadı. nergis! beni bekliyordu. kolay kolay vazgeçecek gibi de durmuyordu...