bir gün yine babamın ofisinde oturmuş volfied oynarken odaya kapıyı çalmadan giren Zerrin abla "hayatım na... " deyip kaldı sonrasında ise bana yönelerek hayatım napıyorsun dedi fakat 9 yaşında bir çocuğa göre fazla zekiydim. o hayatım bana değil babamaydı ve yüz ifadesi o anki şoku bana gayet iyi açıklıyordu. sonrasında Zerrin abla babama beykoz şantiyesiyle ilgili birkaç bir şey söyledi ve babam bana dönerek "Eren oğlum sen burada uslu uslu oyun oyna biz şantiyeye kadar gidip geleceğiz. 2 saate döneriz" dedi.

ağzımdan çıkan tek şey "peki babacım"dı fakat zihnimde zühur edenler bu kadar da basit değildi.