Çocuk yere yığıldı ama benimde kafam gitti, ilk defa kafa atmıştım. Bu elemanın işini halledince 4 e 3 kalmıştık. Yine birbirimize vurmaya devam ederken uzaktaki balıkçılar görmüş olacakki yanımıza gelmişler, bizi ayırdılar tabi hemen. Utanmıyo musunuz kocaman adamlarsınız diye konuşup nasihatlara başladılar, sanki kendileri hayatlarında hiç kavga etmemiş gibi. Neyse balıkçıların gelmesiyle kavga durmuştu. Kavga bitmese de biz kazanmış sayılırdık, "bi daha bana veya kıza bulaşmaya çalışırsanız yemin ediyorum bugünkünden beter ederim" dedim ve oğuzla mustafayı kollarından çekip yürümeye başladım. 

Benim burnum kanıyordu, mustafanın da dudağı patlamıştı. Oğuzunsa görünürde bişeyi yoktu. Yakınlarda gidebileceğimiz bi büfe, veya lavaboda göremedik. Otobüs durağına doğru yürümeye devam ettik. Kavga sonrası genel bi muhabbet oldu aramızda yok işte ben şuna şöyle böyle vurdum, ben onu böyle dövdüm falan. Herkes cüneyt arkına dönüştü birden. Ama haklarını vermek lazım, iyi dövüştüler. Otobüse bindik, şansımıza da boş otobüs gelmişti, şoförün ve yolcuların bakışlarına maruz kalarak geçtik oturduk yerimize. Oturduktan 5 dakika sonra acılarımız ortaya çıkmaya başladı. Adrenalinden olsa gerek kavga anında pek bişey hissetmemiştik. Yediğim her tekmenin, yumruğun acısını hissediyordum. Yarım saat sonra otobüsten inmek için kalktığımızda ayakta zor duruyordum neredeyse, sonuçta en çok dayağıda ben yemiştim. Bu şekilde eve gidemeyeceğim için yakındaki bi cafeye geçtik. Elimizi yüzümüzü yıkayıp biraz kendimize geldik.