Artık elimdeki kitabı bir kenara atmıştım. Küfürler zihnimin içinden geliyor gözyaşlarım aka aka ağzımdan çıkıyordu. Kendimi kontrol edemiyordum. Artık benim için sonsuz eziyetin başladığını o an anladım. inanç benim en büyük zayıflığımdı ve ona mahkum olmuştum. Kutsal olan ne varsa benim bir sonraki küfrüme meze olmaktan başka bir şey değildi artık. Acı çekiyordum içim parçalanıyordu ama parmağımı bile kıpırdatamıyordum. Sadece gözümden yaşlar akıyor buzdan bir suratla karşıya bakıyordum. Tam o sırada karşımda bir bayaz bir eşarp belirdi. Çok güzel ipek bir eşarptı. Havada süzülerek yanıma geldi etrafımda bi tur attı tam karşımda durdu. Mis kokusunu hissedebiliyordum. Hayatımda kolladığım en güzel koku diyebilirim. Sıcacık bir his bırakıyordu koku içimde. Gözyaşlarım akmaz oldu an. Yavaşça yaklaştı ve daha önceden gözümden akan yaşları yavaşça sildi. Bir damla bile ıslanmaması beni hiç şaşıetmadı çünkü o mükemmeldi. Etrafımda bir tur daha attı ve kulağımdaki fısıltılar artmaya başladı. Daha sonra etrafımda dönmeye başladı fısıltılar da kelimelere dönüştü. içimi sonsuz bir huzur kapladı. Merak etme ben senin inancının bir parçasıyım ve burdan çıkacağız diyordu kelimeler. O etrafımda döndükçe ben güçleniyordum ve en sonunda ileri doğru adım attım. Koşmak bu odadan kaçmak istiyordum ama yavaş adımlardan başka bir şey yapamıyordum. Kapıya kadar uzun uğraşlar sonunda gidebildim. Kapının dışına çıktığımda eşarbın -inancımın- dışarı çıkmadığını farkettim. Benimle gelmiyor musun dediğimde bana bazen bedel ödemen gerekir ve "Bazen fedakarlık yapman gerekir. Ben senin bir parçanım sen ise bensin."diyerek içeriye doğru tekrardan ilerledi. Kapıyı istemeyerek de olsa ardından kapattım ve kapıya yaslanıp ağlamaya başladım. O haklıydı: ben oydum ve kendimden bir parçayı sonsuz acıya teslim etmek zorundaydım. Bir sonraki odaya gitmek için acele etmeme gerek olmadığını biliyordum ama yavaşça doğrulup diğer kapının önüne geldim. Derin bir nefes alıp kapıyı açtım.