bütün hayallerin yıkıldı beyler... hayata dair neyim varsa, "tamam lan, şimdi kurtuldum" derken yine sırt üzeri düştüm yere, kaldıranım yok...
yardım edin, akıl verin ne olur amk, sevgilim terk etti, aklıma geliyor ağlıyorum geçiyor yine ağlıyorum. özlüyorum, yokluğu zor geliyor. babam gemide çalıştığı için evin yükü bende... ister istemez evin yükünün stresini de yaşıyorsun amk. daha yaşım 18. üniversiteye gidecektim olmadı. deniz astsubaylığını kazandım darbe girişimi yüzünden alımları iptal ettiler. zütü kurtardım, artık askerim derken hayatımı gibtiler. aileme de yük olmayacaktım... piri reis üniversitesi gemi makine işletmeyi tam burslu kazanıyordum ama gitmedim 2 yıllık diye, şimdi çok pişmanım keşke gidip dgs deneseydim. 1 sene daha üniversiteye hazırlanıyorum haftada 44 saat çalışma var. bunaldım... yalnız hissediyorum... evde tek kalıyorum günlerdir...

akıl verin... sizce pgibiyatriye falan gitsem mi, ciddi ciddi böyle hayatın dıbınakoyim diyip duruyorum, dahası, bu hayatın böyle ilerleyemeyeceğini düşünüyorum...