Elime telefonuma attım.Ne kadar aptalca bir fikirdi. Kıyamet kopuyor ve ben telefonla sevgilimi bulmaya çalışıyordum.Ama tahmin ettim gibi açılmadı bile. Hasan ve Oğuz'a dışarıyı sordum. Hasan "Bende bilmiyorum.Ama orada normal olmayan bir şeyler var. Partiden kaçanlar ve Ebrar'da oraya gitti ama daha birisi bile geri dönmedi."Oğuzsa sadece sessiz kaldı. Dışarıya tekrar baktım ama silüetlerin azaldığını farkettim.Ama bu durum hiç sevinilecek birşey gibi gelmiyordu bana. Aksine daha da korkuyordum. Aslında korkunun şuan bana hiçbir faydası yoktu.Çünkü zamanı en az kalmış olan bendim. Gittim ve banyodaki fırçanın sapıni kırdım.Ucu sivri uzun bir tahtadan mızrak elde ettim.Ama tahtanın sivriliği ilk hamlede tamamen düzleşebilirdi.Bu yüzden mutfaktan bir bıçak alıp bantla ucuna bağladım.Ben tüm bunları yaparken Hasan ve Oğuz şaşkınlıkla bana bakıyordu. Merve ise bir köşede ağlıyordu.Çünku benden sonra ki oydu. Bense dışarıda nasıl hayatta kalıcağımı düsünüyordum. Gidip bir poşete 1 şişe su ve 2 adet çikolata koydum. Nasıl olsa 1 günden az zamanım kalmıştı bunlarla da idare edebilirdim. Poşeti koluma taktım elime mızrağımi alıp kapıya doğru ilerledim. Hasan kolumdan tuttu ve "Dışarıya gidip ölmek mi istiyorsun.Bu Dünya'nın artık vakti doldu. Kıyametten başka bir açıklaması yok bu olayın.Ve sen o dışarıdaki yaratıklara karşı bir mizrakla mi savaşıcaksın?"dedi. Bense "Dışarıda ne olduğunu gerçekten bilmiyorum. Dışarıya böyle çıkmak aptallıktan başka birşey değil. Gercekten bildiğim tek şey ise şuan saniyeler benim için çok değerli ama Ebrar ise onlardan çok daha fazla değerli"dedim ve dışarı çıktım.22 Saat 13 dakika..