Bisturinin nezaketinden sıkılmıştı Umut.Bu doğal, vahşi bir doğum olmalıydı, ameliyat değil.

Muzafferin testislerini bacak arasıyla birleştiği yerden kesti. Bıçak kanlı elinden kayıp düşüyor alıp tekrar kaldığı yerden kesiyordu.

Ozan artık ağlamıyor, sadece tavana bakıyordu. Umut kestiği parçaları fırlatıp atarken sen her parçada karnında bir köpeğin kıpırdadığını hissediyordun.

Ozan ellerini kaldırıp zinciri tuttu. Arkası dönük olan umut muzafferin mesanesini oyup yavru köpeğin çıkabileceği kadar genişletmeye çalışıyordu. Yavru köpeğin ciyaklamaları duyulduğunda "işte" dedi umut "işte" "bir insan yavru bir köpek doğurabilir.Hem bir erkek köpek" dedi kucağında tutarak. Ozan tırmandığı zincirin yarısını geçmişti. Eğer tavana çıkabilirse hepinizin zincirini kancadan çıkarabilirdi.
Umut yavru köpeğe son bir kere baktı."şimdi onu geri koyuyorum ki uyusun" dedi. Sizi unutmuşçasına köpekle ilgileniyor ara sıra annesiyle konuşuyordu.

Şimdi ozan kendi kancasını çıkarıp ince borudan seninkine doğru gelmeye başladı. Kolları titriyordu ama dayanabilirdi asılı kalmaya. Tuğçe bir ozana bir umuta bakıyordu.

"Hadi" diye gürlüyordun içinde.

"Hadi bir metre daha"