Sanki daha önce yaşadığın bir andı bu.Umutun kanlı elleri boğazını tüm gücüyle, tüm deliliğiyle sıkıyordu.Sen ise bileklerinden tutmuş baskısını azaltmaya çalışıyordun.

Birşey ekgibti burada, hiç ciks yoktu. Bunun üzerine kurduğun masal bitiyordu. Ozan hala sallanıyordu. Ağzından kopmuş dilinin kanları akıyor, yuvalarından çıkmış gözleri zincir sallandıkça tüm odayı tarıyordu.

"Defalarca ablanın içine girdim" dedi Umut.

"Babam da defalarca içine girdi"

"Sol kalçasındaki doğum lekesini ısırırken bir yandan arka deliğini parmaklıyordum. Ablan sadece liseye gidiyordu,ve ben sadece 12 yaşındaydım."
Ablanın sol kalçasındaki doğum lekesini sana Tuğçe söylemişti ama yine de inanmıyordun.

Yine de itiyordun şimdi bileklerini.

"Ve şuan onu evsizler, yabancı insanlar hatta turistler gibecek. Daha sonra ablan sözünü tutacak ve anneni abime sunacak. Daha sonra bana"

Umut artık kahkahalar atıyor çılgınca gülümsüyordu.Üstünden bir hamlede attın ve yumruğunu suratına indirdin. Kırılan camı gözlerine batmasına rağmen hala gülüyordu.

"Ne yaparsan yap ben artık ailedenim" dedi

"Beni çağrıyorlar" dedi kanlı göze aldırmadan.

Ondan daha güçlü sıkıyordun boğazını.
Hırıltılı kegib kegib seslerle konuşmaya devam etti ama artık anlaşılmaz boğuk kelimeler çıkıyordu. Gözleri yuvalarında ters döndü ve soluğu kesildi.

O umutun anasını s*kiyim ben

Ayağa kalkıp Tuğçenin yanına koştun. Anahtarları alıp tasmasını açar açmaz kollarına düştü.

Nefes alış verişin zayıf ve hiç takatin yoktu. Umutun tişörtünü çıkardığın gibi Tuğçenin bacak arasına koydun.

"Bastır" diye bağırdın.O ise sadece boş bakışlarla tavanı izliyordu.

Bacak arasına sıkıştırıp kucağına aldın.Dar anüslü Şeyma hep öyle kalacaktı artık. Yüzündeki morluklara bakılırsa uzun bir süredir ölü olarak izlemişti kaosu. Omzuna aldın Tuğçeyi şimdi ve tek elinle muzafferin parçalarını kazıyarak yavru köpeği çıkardın içinden.

Ensesinden ısırıp duvara sabitlenmiş soluk yeşil merdivenden çıkmaya başladın. Tüm gücünle kapaği ittin. Hemen evin altındaki odunluğun arkasındaydın şimdi. Güneş hala gökyüzündeydi, dünya hiç değişmemişti. Köpeği bırakır bırakmaz birkaç adım attı ve kıvrıldı ileriye, ağlıyordu.Tuğçeyi de çıkardın ve kendin çıktın.

Kapağı kapattın ve Tuğçenin gözlerinin içine baktın. Kanlı tenine, kirlenmiş yüzüne rağmen akan gözyaşları hala şeffaf, tertemizdi.Sen de ağlıyordun.Çatlayıp kanamış dudakları açılıp kapanıyordu bir yandan bastırıyordun kanın durması için. Göz bebekleri boş bakışlardan ayrılıp senin gözlerine kilitlendi. Anlaşılır anlaşılmaz bir sesle
"Kuzen öpücük" dedi ve gözlerini kapattı

Dakikalarca çekmedin dudaklarını dudaklarından. Yıllar geçsin istedin.Öyle yaşlanmak ve öyle ölmek.Çocukluğunuzda ne zaman düşseniz dudaklarınız birleşti,ne zaman dayak yeseniz,ne zaman elinizi kesseniz dudaklarınız kavuşmuştu.

Ve sonra kötü notlarda buluşmuşlardı, ayrılıklarda,sevdalarda ve hüzünlerde.Her sigarada buluşmuşlardı.

Ruhun bozuk olması diğer ruhları da bozuyordu. Umutun ailesi tamamen hastaydı.Ve tek ruh hastası bu aile değildi.Tam şu sıralarda bir adam önce köpeklerine enişten olan adama tecavüz edip parçalattırmış ve daha sonra aynısını ablana yapmıştı.Şimdi ise ablanın parçalanmış kanlı cesedi içerisinde git gel yaparak kendimi tatmin ediyordu

Tanrının bozuk ruhlardan oluşan bir ordusu vardı dünyada. Bugün sen ve yavru köpek kurtulmuştunuz fakat kazanan onlar olmuştu. Senden sen koparılmıştı işte tam da şu kapağın altında.

Çekmedin dudaklarını dudaklarından.Çünkü buluşmuşlardı verilen her hayat ve alınan her canda

rezello

Güneş batarken yavru köpek kalan son gücüyle gelip başıyla çeneni dürttü. Kurumuş gözyaşlarını yanaklarından sildin ve köpeği kendine daha da yaklaştırdın.Her yeri kandı.Tam şu sırada annen ve baban ablanın durumunu öğrenmişti. Yaşlı insanlar kalp krizi geçirdiklerinde genelde ölürlerdi.

Dudaklarını yavaşça çektin Tuğçenin dudaklarından. Güneş ufukta yarılanmıştı bile. Tekrar omzuna aldın onu ve arabaya taşıdın.Ön koltuğa oturtup emniyet kemerini bağladın. Direksiyona geçip kucağına yavru köpeği aldın. Yavaşça çıktın otoparktan ve ıssız yolda sürmeye başladın. Arabada bilmediğin hüzünlü bir şarkı çalıyordu. Zamanın geri alınamayacağını anlatan imkansız bir aşk şarkısıydı bu.Tuğçeye baktın bir süre ve sonra tekrar yola. Gülümsüyordun

FiNAL

Özgür bir insan olarak ölmek, özgür bir insan olarak yaşamaktan çok daha değerlidir arkadaşlar demişti öğretmen ve sen midem bulanıyor bahanesiyle çıktından sonra da devam etmişti.

"Bu sözümü iyi düşünün lütfen ve sorgulayın.Az önce arkadaşınızın rolünü herkes anlamıştır sanırım.Özgür bir insan olarak dışarı çıktı fakat dışarıda bundan daha özgürce birşey yapabilecek midir? Belki de tutsak edilecektir bunu bilemeyiz.Ben özgürüm demek önemli değildir önemli olan son nefesinizde "Ben özgür yaşadım!" diyebilmektir."

Ve sen bu dersi geçemedin. Dudağında hala Tuğçe'nin kanı vardı. Tadına vara vara yavaşça emdin.O ne kadar iğrenç bir şekilde tutsak edilse de son nefesinde yine de sihrini yapmış seni dudaklarına çekmişti.Bu özgürlüktü ve sen her dudağını emişinde onun ölümünün tadını alıyordun.Ölümü özgürdü, ölümü hiçbirşeyden ödün vermeyecek kadar sihirli ve özgürdü.Şimdi gülümsüyordun çünkü gerçekten, yaşamamın gayesini ve anldıbını bilerek özgür öleceğin bir hayata başlamaya gidiyordun. Dudaklarındaki kandan özgürlüğü tadıyordun. Müziğin sesini açtın ve köpeğin gözlerine baktın. Gözleri her şeye cevap veriyordu yaşadıklarına rağmen ayakta duran küçük köpeğin. Tekrar baktın Tuğçeye

"Teşekkürler"

Yine bu lavuk guzel yaziyor bu gavat

Olum ıbne misin bu nasıl yaz aq

reZerved

Okumadan şuku

Rezerved

Rezilluhdjj

Geldi gene fütursuzca gibtigimin pgibopati

Başladı yine benim 5duyu hikayecim

Hll baba

sen insanmısın dıbına koyim
kitap yaz okumayan orosbuçocuğu
devam et şu hikayelere taşşağını yiyim

5 duyu bitti hikayeler bitmesin gel beni gib nolur

Rezerved

Yeni hikaye nezaman geliyor pnp