“Silah taşıyorduk... ama kimseyle çarpışmadık,” diye anlatıyor
Baran. “Amacımız bilgi toplamaktı.” Ekip, sözgelimi, geceyi
köydeki evlerde geçirmiyor, ya da propaganda için bir köye
geldiğinde bile, yalnızca köyün çevresinde yaşayan Kürtlere
yaklaşıyordu. “Böylece, bir sorun çıkması durumunda, oradan
hemen ayrılmak mümkün oluyordu,” diyor Baran. “Hem,
komşuların bir eve girdiğinizi görmelerini istemezdiniz, çünkü
ertesi gün o aile polise ihbar edilebilirdi.”
Kürt bölgesinde, kaçak insanlar -solcular, Kürt ulusalcılar,
türlü kamu suçlarından arananlar- için yakalanmamak
üzere dağa çıkmak sıkça başvurulan bir yoldu; köylüler, çoklukla,
bu üç adamın da kaçak olduğu kanısına varıyorlardı.
Baran, köylülerin bazen kendilerine sıcak yaklaştıklarını, hatta
hangi köylerin devlet yanlısı hangilerinin
Kürt ulusalcısı olduğu hususunda bilgi vermeye istekli olduklarını aktarıyor,
fakat PKK’nın planladığı mücadeleyle pek de ilgilenmiyorlardı:

BU YAZIDA BAYA KAYNAK KULLANDIM VE KAYNAKTAN ALINTILARI ÇOK YAPTIM!