onu görmediğim en uzun zamanlarımı yaşıyordum, ve dahası buna alışmış gibiydim. her ne kadar sevsem de, başarımı etkilediğine inanmasam da, o inanıyordu. kendimi kullanılmış gibi hissetmeye başlamıştım. ama şu an umurumda değildi. bir gün beni aradı ve buluşmak istediğini söyledi. bana anlatacağı şeyler olduğunu söyledi. ilk tanıştığımız yer olan parkta, ilk konuştuğumuz bankta bekledim onu. birden o geldi. çok değişmişti. saçını boyatmıştı ve benimle olduğu sürece kot pantolon ve tişörtle süslediği vücudunu şirin bir elbiseyle süslemişti. onu ilk kez elbiseyle görüyordum ve aklımı başımdan son bir kez daha almayı başarmıştı.

b: nasılsın görüşmeyeli?
m: iyiyim. sen nasılsın?
b: daha iyi de olmuştum.
m: seni fazlasıyla meşgul ediyordum.
b: hayır asla. ben seninle en kötüsüne bile hazırdım.
m: ...
b: bana söyleyeceğin ne var ?
m: ben... biriyle tanıştım.

içim parçalandı. şimdi onun ellerini başkası tutacak, o dudaklara başkası sahip olacaktı. lanet olsun hala seviyordum onu. ama ben hiç bir zaman ağlayamadım beyler, beceremedim bir türlü. sadece burnumu çekmekle yetindim.

b: senin adına sevindim.
m: sağol. iyi ki yanımdasın.
b: ama bana bunu neden söyleme gereği duydun ?
m: seninle bi geçmişimiz vardı ve bunu bilmek hakkındı.
b: bilmek istemiyordum.
m: öyle deme sana hala değer veriyorum.
b: bana değerden bahsetme. ben sana verdiğim değer için az daha bir kızın canına mal oluyodum. sırf senin yüzünden. değer bu kadar ucuz olmamalı. eğer bana değer veriyorsan yapacağın iki şey var: ya bana tamamen geri dönersin, ya da bir daha hayatıma girmemek üzere çıkarsın. son söz senin.

uzunca bir süre konuşmadı ve görüşürüz, diyerek kalktı. sesinden ağladığı belliydi. bu onunla olan son konuşmamızdı. bana zamanında dediği cümle haklı çıkarmıştı onu:

" keşke bu kadar fazla ders çalışmasaydım."

şu an üniversite eğitimim için memleketimden ayrıldım. melisa'nın ise tanıştığı adamla sözlendiğini ve adamın şu an askerliğini yaptığını öğrendim.

BEYLER HiKAYEM BURADA BiTTi. DiNLEDiĞiNiZ iÇiN HEPiNiZE TEŞEKKÜR EDERiM.