aşağıya indim ve buluştuk. gecenin bi vakti çok fazla gezebilecek yer ve fazla vaktim olmadığı için mahalleden bir arkadaşımın eskiden oturduğu, yıkılmaz üzere olan bir apartmanın çardağına geçtik. uzun sayılabilecek bi süre boyunca hiç bir şey çıkmadı ağzımızdan. en sonunda bozdum suskunluğumu;

b: ben seni gerçekten seviyorum.
m: ben de seni seviyorum.

sarıldım ona. boynundan öpmeye başladım ama sınırları çok zorlamamaya dikkat ettim. çünkü hem onu seviyordum, hem de bulunduğumuz apartman yıkılmak üzere olsa da hala insanlar orada oturuyorlardı. ayrıca onun evinin hemen yanındaki apartmanın bahçesindeydik. sadece yan yana oturduk. hiç konuşmamak istedim. sadece sustuk. yanımda olması bile kafiydi benim için. annesi balkondan "eve gel" diye bağırdı. beni de yanında görünce "sen de gel" diye işaret etti. birazcık gerildim çünkü annesi biraz dengesiz bi kadındı ve açıkçası ailesiyle tanışacak kadar da uzun boylu değildi, ama melisa'nın ısrarlarıyla dayanamadım ve gittim. balkonda oturduk ve sohbet ettik. annesi bana portakal suyu ikram etti. melisa mutfaktayken annesi bana şöyle dedi:

m.a: bak oğlum, melisa hayattaki en değerli varlığım. babası yok, boşandık. o benim için paha biçilemez. ona bir zarar vermeni istemiyorum.
b: haklısınız efendim. onu incitecek bir şey yapmam.

daha sonra bana sigara uzattı, ilk başta geri çevirdim çünkü beni sınayabileceğini düşündüm. kendisi de içince kabul ettim ve karşılıklı içtik. halbuki ben bir büyüğün yanında içmeye çekinen bir insanım. okul, ders muhabbetleri, aile içi durumlar derken babam aradı ve eve gelmem gerektiğini söyledi.

b: efendim izninizle kalmam gerek, evden bekliyorlar.
m.a: tamam çocuğum. melisa, erkek arkadaşını yolcula sonra yanıma gel.

kapıda selamlaşırken dudağına bir öpücük kondurdum ve eve doğru yol aldım.