o günden sonra yağmur ile hiç görüşmedim. beni görmeye bile dayanamayacağını biliyordum çünkü. bu hayatımda yaptığım en aptalca hata olarak kalacaktı. artık ne bir ilişki, ne de arkadaşlık isteyecek hale gelmiştim.

uzun zaman boyunca mahalleden kimseyle konuşmadım. sadece okul arkadaşlarımla. onlar da olanlardan bihaberdi. bir gün okul dönüşü bütün bu olanların sorumlusu ile karşılaştım. hayır, aklım bana bu kez oyun oynamıyodu. karşımda dikiliyordu.

m: low dur açıklamama izin ver
b: dinleyecek bir şey yok.
m: nolur anlatayım lütfen dinle. nolur şu kadarcık hatırım varsa.
b:...
m: bana çıkma teklif ettiğin gün başkasıylaydım evet, ama o senin gibi beni iyi hissettiremedi. bana hep kötü davranıyodu. sen bana çıkma teklif ettiğin günün ertesi günü ayrıldık. bugüne kadar ne elini tuttum ne de ona canım dedim. yemin ederim sana. o günden beridir sana gelecek yüzüm yoktu. ne aramaya, ne de mesaj atmaya. lütfen bana inan. artık senin olucam. söz veriyorum.

bana çok yalvarmıştı ve hala onu seviyordum. bir şey söylemeden eve gittim. akşama kadar düşündüm ve mesaj attım:

b: nerdesin
m: evdeyim, aşağıya inecek misin ?
b: evet. bekle beni bakkalın orada.
m: tamam.