Ben uysallaştıklarını zannediyordum ama gün içinde birbirleriyle tek kelime etmemeleri yanıldığımı gösteriyordu.
Birkaç gün boyunca sırayla okula gittiler. Beni yalnız bırakmamaya çalışıyorlardı. Benim de hoşuma gidiyordu benimle ilgilenmeleri. Ama ilgilenmek de zorundaydılar. Tek başıma yaşayacak halde değildim.
1-2 hafta kadar sonra artık iyice ayaklanmaya hareket etmeye falan başlamıştım. Yara izleri ve morarıklar hariç ağrım kalmamıştı. Artık okula gidebilecek haldeydim. Benim ayağa kalktığım ilk gün Nil esinle konuştu.
N: hadi artık senim de işin bitti burda.
E: ama şey...
N: hadi hadi bak SEVGiLiN de iyileşti artık. Al şurdan üstünü başını defol.
Esin yapacak bişeyi olmadığını biliyordu. Bana sarıldı. Bir kaç kez öptü. Ardından " hazır olunca söyle, eşyalarını alman için yardım etmeye gelirim." Diyerek gitti.
Gider gitmez Nille yalnız kaldır tabi.
N: ona kalmaya gidecek misin
B: şey belki birkaç gün
N: inanmıyorum sana ya
B: neden nil gitmemek için bi sebebim yok ki
N: ne güzel birlikte kalıyoruz işte ne gerek var esine falan
B: esin sevgilim ?
N: iyi gir koş sevgiline ama beni de unut o zaman serce

Benim başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Nil bunları duymak isteyeceğim son kişiydi hayatta.
Üstelik bir kız için Nilin bunları söylemesi bana koymuştu.
Sadece yüzüne bakıyordum öylece. Gözlerim dolmuştu.
Haytıma yeni giren ve evini bile bilmediğim bir kız ile evinde birlikte yatıp kalktığım kız arasında bir seçim yapmam gerekiyordu.