Nil zeki bir kızdı. Anneme bir şey olduğunu anlayacak oldu ki kolumdan tutup koltuğa geri oturttu beni. Hemen yanoma oturup elimi tuttu. Sadece bana bakıyordu öylece. Ben de ağlıyordum. Başım yerdeydi. Şöyle bi etrafıma bakacak oldum. Esinle göz göze geldik. Gözleri dolmuştu. Beni ağlarken görmek duygularını depreştirmiş olacaktı heralde. Hiçbir şey demeden yapmadan öylece bakıyordu. Ben aniden masadan kalkıp hızla koşar adım yürümeye başladım. Esin arkamdan "serce!?" Diye bağıracak oldu ki Nil sanırım boşver rahat bırak gibisinden bir şey söyledi , peşimden gelmediler.
Ben yurda gidip yatağımın ayağının önüne oturup ağlamaya başladım.
Oda bomboştu gündüz olduğu için.
Birileri olsa da yine ağlardım.
Annemi kaybetmiştim. Benim haytımdaki o kadın , o en sevdiğim ,tek sevdiğim kadını kaybetmiştim.
Ne yapacağımı bilmiyordum.
Babam anneni defnettik demişti. Bu yüzden memlekete dönmek hususunda en ufak bir isteğim yoktu. Gidip tekrar içlenmek istememiştim.
Dizime başımı koyup öylece ağlayarak düşünmeye başlamıştım.
O güne kadar ki her şey aklımdan geçmişti sanki.
2 gün boyunca yurtta öylece bekledim. Yemek ve tuvalet için hareket ettim sadece. Nilden ve bilmediğim bir numaradan onlarca cevapsız arama vardı. Muhtemelen Esin'di bu numara.
2. Gün sonunda benimle 2 gündür iletişim kurmaya korkan oda arkadaşlarımdan biri yanıma gelip "serce , serce ..? Dışarıda bi kız var kanka seni çağırmamı istedi. "Dedi. Aklımda Nilin geldiği hemen canlandı. Gidip biraz sohbet etmek , iç geçirmek iyi olabilirdi. Üstüme birkaç bişey giyip aşağı indim sallana sallana.
Hiç de beklediğim gibi değildi. Karşımda duran Esin'di.
Kapıdan çıktığımı görür görmez hızlı adımlarla üzerime doğru yürümeye başlamıştı ama ben onu gördüğümde adımlarım yavaşlamıştı.