herif benim yerime yayılmış altına bir kaban, üstüne bir kaban almış halde, henüz biten sigarasını orta parmağı ile baş parmağının arasına sıkıştırıp mevziden dışarı fırlattı.

neyse ki bana da bir kaban vermişti. ben de altıma onu serip nispeten yaş ama donmuş toprağın üzerine oturdum.

bu kadar korkarken nasıl bir o kadar rahat hissttiğimi düşünüyordum.

mevziye geldiğimizin farkına vardığımda önce içeri girmemiştim. direkt bin dede emin'i izliyordum. adam haldır huldur içeri girip bir güzel benim köşeye atıvermişti kendini "ne haber dıbına goduklarımın" diye söylenerek.

irkilmiştim, "benim köşe!!!"
ulan, bir haftadır yanına yaklaşmıyordum mevzinin, ne zaman benim köşe olmuştu.

ne demişti; "o mevzi benimdi..!"

hiç birşey konuşmadık. sadece sigara içtik. ben tedirgince hep gözüm kulağım dışarıda etrafı izliyordum.

boş anıma denk geldi, "bin torun" dedi, yerimden zıpladım... "ısınmaya önce sen git zamanı gelince, ben biraz kestireceğim"

aminyum, kafaya bak, benim züt üç buçuk atarken herif uyuyacakmış, üstelik yalnız başınayken.

"tamam" dedim... başka birşey söylemedim.

"içeri girdiğinde direkt bardağı al kendine çay koy" dedi, "kimse seni giblemez" diye söylendikten sonra, normal kışlık beresini burnunu da kapatacak kadar aşağıya çekti.

bir 10 dakika kadar geçmişti, "dede" dedim, "ben gidiyorum".

ses yok...