ikimizde korku ve dehşet içinde birbirimize bakıyorduk ne yapacağımızı bilmeden. Telefonu açmasa olmazdı açsa hiç olmazdı. Zili çalan kişinin Orhan olduğunu, kapıyı açan olmayınca ise Yelda'yı aradığını düşünmüştük. Yelda telefonu açtığında ise sesi hoparlöre vererek ;

+ Efendim canım
-Napıyorsun birtanem telefonu geç açtın.
+ Sonradan duydum Orhancığım anca açabildim.
- Napıyorsun sen evde misin soluk soluğa kalmışsın birşey mi oldu ?
+ Yok hayatım ne olacak evdeyim temizlik yapıyordum ondan yorulmuş olacağım heralde birde telefon yatak odasındaydı çaldığını duyunca koşarak geldim ondandır.
- Tamam minik sevgilim.

Derken konuşma birkaç dakika sürmüştü. Ben ise bu arada vicdanımla başbaşa kalmıştım. Yaptığım şey doğru birşey değildi kesinlikle. Arzularıma yenik düşmüştüm. Ama suçu asla kendimde aramıyordum. Yelda getirdi beni bu hale. Ben evde kendi halimde ferre izleyerek kendimi boşaltabilen insan iken Yelda beni baştan çıkarmıştı. Orhan'ın Yelda'ya karşı konuşmaları, sıcakkanlılığı, verdiği değer benim vicdanımın ağır basmasına neden oluyordu. Ben böyle birşeyi karısını seven bu adama nasıl yapmıştım kendimden iğreniyordum o telefon görüşmesi boyunca.