Adını hatırlamadığım çok eski bir film vardı. Orada genç bir çocuk sevgilisini öperken ölüyordu. Ben de ölmek üzereydim. Kalbim göğüs kafesimde değildi artık. Mhetap yoktu çünkü kördüm, dalagalar kıyıya vurmuyordu çünkü sağırdım, annem babam yoktu çünkü ben daha doğmamıştım. Şimdi kendime geliyordum, gözlerim kapalıydı. Teyzem de öyledi. Gülümsedi. Yanılmışım dedi. Titredim, ne oldu dedim. Yanılmışım onunla bir şansım varmış. Evet o bendim. Teyzem beni seviyordu. O acıya ben sebep olmuştum. Ve şimdi, evet şimdi dünyanın en güzel masalı gibiydi herşey. Dveler yoktu, cüceler yoktu, savaş yoktu, kan yoktu. Teyzem vardı, ben vardım.

Saçlarını okşadım. Gözlerini kapattı. Kulağına fısıldadım, teyze ne sen şu an olduğundan daha güzel olacaksın ne de ben asla şimdiden daha mutlu. Gözlerinden bir damla yaş süzüldü. bana sarıldı, başını göğsüme yasladı. Şimdi o cılız soluğu karın boşluğumda kelebeklere can veriyordu. Teyzem beni seviyordu. Aşk btün hudutların üzerindeydi, aşk kaptalizmden de komünizmden de anarşizmden de daha eski bir ideolojiydi. Ve hepimiz o ideolojiye bağlıydık. Aşk bir hastalıktı ve tedavisi pgibosomatik bir hastalıktan beklenenden daha fazla çaba gerektirirdi.