Teyzemle yine o banka döndük. Denizde mükemmel bir mehtap vardı. Böyle zamanlarda ay insanı hüzne gark eder. Umutsuzluğun resmidir denizdeki mehtap bence. Ağlamadık tek bir göz kalmamıştır mehtapta. Biz de ağladık. Teyzem çaresizdi. Dünyada en berbat hastalık çaresizliktir. Teyzem dünyadaki en büyük acıları yüreğinde yaşıyordu. Onu biri üzüyordu ve elimden bir şey gelmiyordu. Sonra teyzem başını omuzuma yasladı. Şimdi her şeyi bırakıp gitmek isterdim dedi. Mutsuz musun teyze dedim. Hayır dedi, ama durark üzülüyorsam gitmeliyim dedi. Değişmeliyim, güzelleşmeliyim, yeniden doğmalıyım dedi.

Teyzem bir neslin unutuuğu bütün güzellikleri hatırlıyordu. O naifti, o güzeldi ve asla çirkinleşmiyordu. Ben ona aşıktım. O tanımadığım birine aşıktı ve kusursuz bir derdin ortasında mehtabın karşısında başbaşaydık. Ellerimi kontrol edebiliyordum, gözlerimi kontrol edebiliyordum, hatta gibimi bile susturdum ama yüreğimde yangınlar çıkıyordu. Yüreğim yanıyordu teyze yüreğim. Ve bütün ege yansa bile bu kadar büyük yangını haber bültenlerine geçemezdi ajanslar. Seviyordum be teyze, aşıktım sana. Eriyordum.