Sabah dedem 6'da kalkıyordu. Tabiki kahvaltı bahçede yapılıyordu. Pazar günüydü neyseki. işe gidilmeyecekti. Dedem kalkar kalkmaz kükredi. Annanem koştu bahçeye. Hamakta uyuyordum. kalk yavrum dedi. biraz gerindim ama uyandım. Çünkü teyzemi görmediğim her dakika cehennemdi. Uykudan nefret ediyordum. istanbuldan nefret ediyordum. Şimdi beni teyzemden uzaklaştıracak her şeye düşmandım. Ölüm dahi onsuz olmamalıydı. Teyzem ne olursa olsun yanımda olmalıydı.

Kahvaltı hazırdı. Teyzem uyuyordu. Dedem kızına kıyamıyordu. Ama beni maymuna çevirdi hemen. Doğru fırına gittim sıcak ekmek aldım. Geri kalan her şey evde hazırlanıyordu zaten. Mükemmel reçeller, nefis bir menemen, haşlanmış köy yumurtaları. Sporcu olduğum için iyi yiyordum. Kahvaltıya yumuldum, ağzıma ekmek sürmedim. Dedem beni ilk kez takdir etti. Çünkü babam eve asla ekmek almazdı ve bize yedirmezdi. Aptal olacağımızı düşünüyordu. Dedem de ekmek düşmanıydı. Annanem ise bir ekmek canavarıydı. Dedem demek annen seni ekmeksiz büyüttü dedi. Hayır dedim, annem ekmek yiyor ama babam asla yemez. Şaşırdı damadından nefret eden biri tabiki ekmek mevzusuyla dönüşecek değildi.

Annanem teyzen çok geç kalkar sen sahile in, o gelir sonra dedi. Mordoğan o zamanlar küçük bir yerdi. Ve nüfus belki 1000-1500 kişiydi.

Havlumu alıp sahile indim. Kuytu bir yer tutup denize girdim.