Asansörlere binen yüzlerce kişiden ve geçen bir saatten sonra asansöre binebilmiştik. Camdan silindir yükselirken ve altımızda kalan yüzlerce insanı karıncaya çevirirken düşündüğüm tek şey yukarıda neler olduğu, neden eski evimizze geri dönemeyeceğimizdi.

Asansör iki dakika kadar süren bir kalkıştan sonra yukarı doğru olan yolculuğunu tamamlamıştı. Metalik renkteki pürüzsüz kapılar iki yana doğru açıldı ve bizi yüzlerce kişinin önünde dikildiği decasa bir pencere ile yalnız bıraktı. Ellerimle önümde dikilen insanları ittiriyor ve neden ağladıklarını anlamaya çalışıyordum. Birkaç dakikalık uğraştan sonra dışarıyı görebilmiş, neden ülkenin batı yakasına taşınacağımızı da anlamıştım:

iki yıl öncesine kadar yaşadığım şehir tamamen harabeye dönmüştü. Eskiden masmavi gökyüzünü yansıtan cam binaların neredeyse hepsi yıkılmış, çelik iskeletleri ortaya çıkmıştı. Yerlerde çürüyen cesetleri ve etraflarına üşüşen aç köpekleri görebiliyorrdum, olan her şeyi durdurmak istercesine camı yumruklamaya başladım ama hiçbir yararı olmuyordu. O kadar sinirlenmiştim ki ağzıma gelen her şeyi söylüyordum:

Sizin lanet olası aptallar , hepsi sizin suçunuz. Oraya gelirsem ağzınızı parçalayacağım, kafanızı koparıp köpeklere yem edeceğim. Sizi...

Bir anda ağzımı kapatan el konuşmama engel oluyordu, neden beni durduruyordu ki. Emin olduğum tek şey bu salondaki herkesin Firex vatandaşları ateş insanlarından nefret ettikleriydi, büyük ihtimal ağzımı kapatıp beni ailemin yanına geri çeken asker de onlardan nefret ediyordu. Debeleniyordum ama olmuyordu, askerin uzun deneyimler sonucu kaslanmış kollarından kurtulamıyordum, sonra bacağıma bir şeyin battığını hissettim. Gözlerim yavaş bir şekilde kapanırken kollarımın güçsüzleştiğini hissettim , bir dakika içinde her şey kararmıştı...