Dolmuş midemin de verdiği rahatlık ile dışarıyı seyretmeye devam ettim, artık hiç harabe yoktu. Sadece eski insanlardan kalma birkaç bina ve zarar görmemiş gökdelenler vardı; buraya taşımamışlardı? Sığınak hiç kötü değildi, hatta içeride yapay bahçeler bile vardı. Ama iki yıl kapalı bir yerde kalmak insanı rahatlatmıyordu.

Gözlerimi soğuk cama yasladım ve kendimi uykunun güvenli kollarına bıraktım.

Ani bir siren sesi ile uyandım, gözlerimle ailemi aradım ama gitmişlerdi. Etrafa ne kadar bakarsam bakayım yoklardı, belime sarılmış kemeri çözdüm ve kabinler arası ulaşımı sağlayan koridorda ilerlemeye başladım. Her şey normal görünüyordu, anlayamadığım tek şey herkesin nereye gittiğiydi. Birkaç adım daha attım ve ani bir patlama ile arkaya sendeledim ve kendimi yerde buldum. Vagonun ön kısmı havaya uçmuştu! Ellerimden aldığım destek ile ayağa kalktım ve ne olduğuna baktım, siyah zırhları ve göğüslerine işlenmiş beyaz çember sembolüyle onlarca asker treni harabeye çeviriyorlardı.

Ama anlayamadığım bunların kim olduklarıydı, hiçbir ülkenin askeri olmadıkları kesindi; ateş askerleri kırmızı, toprak askerleri yeşil, hava askerleri gri ve su askerleri mavi zırh giyerlerdi, siyah zırhı daha önce görmemiştim. Kendimi yarısı yanan vagondan dışarı attım ve etrafı inceledim, deniz kenarında olmalıyıdık , bu da kendimi savunabileceğim anldıbına geliyordu. Uzun sokak boyunca koştum ve askerleri arkada bırakmaya çalıştım , kumsala varmışken kurtulduğumu düşündüm ama yanılmıştım. Koşmanın verdiği yorgunluk nedeniyle nefes almak için duraklamıştım ve arkamdan gelen ani bir ısı hissettim daha ne olduğunu anlayamadan kendimi suda buldum.

Sinirlenmiştim, yumruklarımı sıktım ve okulda aldığım Moleküler Kontrol derslerini hatırladım. Öğretmenimizin anlattığına göre, Dünya'yı ve insanları dört bölüme ayıran savaş genlerimizi değiştirmiş ve su moleküllerinin yerini vücudumuzdaki enerjiyi kullanarak değiştirebilmemizi sağlamıştı. Gözlerimi kıstım ve ellerimdeki enerjiyi suya yöneltmeyi denedim , su hafifçe yükselmişti, başarmıştım. Ama bu beni içimde bulunduğum durumdan kurtarmayacaktı, asker hızla bana geliyordu. Gözlerimi yeniden kıstım ve denedim, güçlü bi r dalganın karaya çarpma sesi ile gözlerimi açtım, asker yere serilmişti. Tam başardığım için sevinecekken arkamdan gelen tanıdık ses heyecanımı kaçırmaya yetmişti:

Teşekküre gerek yok evlat, hadi gel.

Arkamı döndüm, bu babamdı! Beni kurtarmıştı, suları sıçratarak ona doğru koştum ve sarıldım:

Annem iyi mi ? Hayatta mı ne oldu?

Babam cızırtılı bir sesle karşılık verdi:

Merak etme evlat, annen iyi , o ve diğerleri belediye binasında. Ben de seni bulmak için çıktım.