Beyler aynı tecrübeyi yaşamış, aynı acıları tatmış, aynı hayal kırıklıkları ile mücadele etmek zorunda kalmış bir kardeşiniz olarak yazıyorum..

Neler yaşadığınızı o kadar iyi biliyorum ki;
.
.
ilk başlarda her şey güllük gülistanlık. Canım cicimler. Takılmalar etmeler. Öpüşmeler koklaşmalar. Dünyanın en mutlu erkeğisiniz. Deli gibi seviyorsunuz sahipleniyorsunuz, o sizi seviyor (mu acaba?).. Hayaller, planlar kuruluyor. Bu şekilde bir müddet aşk sarhoşluğu devam ediyor. 1 yıl, 3 yıl belki daha fazla..
.
Sonra bam! Her şey tersine dönüyor. Tripler artıyor, memnuniyetsizlikler hat safhada. Aşkımlar, bitanemler azalıyor. En ufak şeyde tartışmalar çıkıyor. Ne olup bittiğinden haberiniz yok (değil mi?).. Sevdiğiniz kızın tavırları, davranışları, sözleri, sesi.. Artık yabancı gibi.. Siz hatayı kendinizde arıyorsunuz. Ne yaptım lan? Acaba bilmeden üzdüm mü? (ah benim saf kardeşim, ah be saf kendim! )
.
Sonra yumurtluyor sizin ki, çıkarıyor ağzında ki baklayı. Olmuyor diyor, seni üzmek istemiyorum (sanki su an üzmüyor ya kevaşe, bilmiyor ya ağzından çıkanların ağzımıza sıçtığını), ilerde işler ciddiye bindiğinde araya aileler girdiğinde ayrılırsak daha kötü olur. Ve son noktayı koyuyor: biz birbirimize göre değiliz!
.
Şimdi mi anladın diyorsun, bunca yıl sonra mı? Çaresiz gibtir olup gidiyorsun. Elinde telefon belki pişman olur arar mesaj atar diye bekliyorsun. Çünkü sen onun söyledikleri ile kafanı meşgul ediyorsun, bunlar ufak tefek şeyler diyorsun hallolur. Anlar hata yaptığını.

Halbuki işin aslı bambaşkadır. Sana söyledikleri sadece gerçeklerin maskesidir. Altında duymak bile istemeyeceğin, gururunu beş paralık edecek, özgüveninin dıbına koyacak gerçekler yatmaktadır.