ertesi gün yine okul. aq sınıfımdan hep nefret etmişimdir. pek konuştuğum da yoktu zaten. hala kinliyim ki devam ediyorum yazmaya. neyse geçiyorum buraları.
okuldan çıktım. dershaneye gidiyorum, hem etrafı izliyorum hem dershaneye gidiyorum.
tuhaftı beyler. herkes arkadaşlarıyla, sevgilisiyle gidiyor. ben tek başıma.
neden böyleydim lan ben?
bende mi bir sıkıntı vardı yoksa?
niye arkadaşlık kuramıyordum?
ben, "niye benim püskevitim yok" havasında hayatı sorgulamaya devam ederken, dershanenin kapısında geldiğimi gördüm.
çıktım yukarı, sınıfta 5-6 kişi var. geçtim bir sıraya oturdum. sizinde tahmin edeceğiniz gibi kitabı çıkarttım.
maalesef asosyalseniz durum bu oluyor beyler.
okuduğunuz kitaplardaki duyguları yaşayarak gideriyosunuz bazı ekgiblikleri. tamamen gidermese de, gideriyorsunuz işte.
yavaş yavaş sınıf dolmaya başlamıştı bu sırada, gürültü artıyordu etrafımdaki.
en son kapattım kitabı. çok kafa gibmeye başladılar.
ben sıçarken bile çıt istemeyen bir adamım beyler.
kitap okurken gürültüye katlanmak...
her neyse, etrafıma bakınıyordum. o sırada farkettim petek önümdeki sıraya oturmuş.
hay dedim gibeyim böyle şansı ben.
zaman geçmişti iyice bu sırada, hoca geldi. test dağıtıp serbest bırakıcakmış.
dağıttılar testleri. ders kimya olduğundan, sorular bana kolay geliyordu.
bir walter white olmasamda gibiciyimdir kimyada.
14-15 soru vardı sanırım. 10 dakikada bitirmiş, tekrar kitabıma devam ediyordum.
o esnada, ön sıradan tanıdık bir sesle indirdim kitabı.