eve geldiğimde kimseye hiçbir şey demeden geçtim yatağa uzandım. sadece düşünüyordum.
peteği ve bana yaşattığı hayal kırıklıklarını düşünüyordum.
oysa ben geleceğimde önemli bir yere koymuştum onu.
ama bir kız niye bana bakmalıydı ki?
ben kız olsam kendime bakar mıydım bir kere?
en azından iyi kalpliydim lan, içim güzeldi.
ama maalesef bu kimsenin gibinde değildi.
belki gibindeydi. belki önemsiyordu onlar bunu. ama asosyaldim ben. kim nerden bilicekti benim kalbimi değil mi?
ben böyle düşünürken, zuhal abla gelmişti bize. kapımı tıklattı tekrar. girdi sonra.
"bcd? iyi misin?"
beni yatarken görünce doğal olarak bunu sordu.
iki ihtimal vardı zaten, ya otuzbir çekicektim ya da bir sorun olucaktı.
"iyiyim zuhal abla ya, biraz uykusuz kalmışım da."
"ha iyi bari. ben de farklı bir şey sandım(hafif gülüyordu)"
o zamanlar bu gülüşün anldıbını anlayamamıştım.
"yok yok"
"bu akşam çalışır mıyız tekrar? hem ben de bir kaç soru kitabı aldım, onlardan da sorularım var beraber bakarız diyodum."
"tamam abla, sen haber verirsin bana."
"tamam bcdcim"
ben uzanmaya devam ettim. uyumuşum, saat 7 gibi annem yemeğe kaldırdı, bir güzel karnımı doyurdum.
peteği de unutmuştum zaten nasıl olduysa.
saat 8 gibi zuhal abla mesaj attı bende hazırlanarak çıktım evden.