en son ders gelmiştik artık. o da bitti ve çıktım, eve gidiyorum. kafam öne eğik. o zamanlar özgüvensizliğimi gösteriyormuş bu, fakat farkında değildim. sonradan kavradığım bir şey. o sırada önümde peteği gördüm. tek başına yürüyordu o da. ufak bir lafla muhabbeti kurmam lazımdı.
olmadı. kuramadım dıbına koyim. zütüm yemiyordu. kız laf atınca konuşmuştum ne güzel halbuki.
insan işte, değişik bir yapı.
adımlarımı yavaşlatarak beni fark etmemesi için çaba harcadım ilk önce.
lan bir dakka, ya kız benim onun zütünü kestiğimi düşünürse?
ya sapık damgası yersem?
yolumu değiştirmek en iyisi ama onun içinde 50 metre geri yürümem gerek.
o an bir gaz geldi beyler. tanrı mıydı şeytan mı hala emin olamadığım birisi tarafından.
ulan bcd dedim, daha bu sabah kader demiştin. haydi bak bir şans daha çıktı önüne.
zaten asosyal bi binin tekisin. ne kaybediceksin en fazla?
"selam petek"
"selaam"
hep enerji doluydu dıbına koyim.
"nereye böyle?"
"tuğrul ile buluşucaktım da, xxx'in önüne gidiyorum, sen?"
ne kaybedebilirdim demiştim dimi?
şuan cevabını almıştım.
bütün umutlarım o an tsunami altında kalmıştı sanki.
sanki dıbına koyduğum kaderi estirebileceği en sert rüzgarı, benim umutlarımı yıkmak için harcamıştı.
ama o an direnmeye devam ediyordu bir tarafım da.
lan? dur oğlum bir sakin ol lan. belki sadece arkadaşıdır. üzüleceğine sor.
ama olmadı. umutlarımın en tepesinde duruyordu çünkü benim özgüvenim. garip. normalde tam tersi olmalıdır dimi? özgüvenin üstüne inşa edersin umutlarını. ama bende öyle değildi. umudumun yıkılmasıyla özgüvenim yerlerdeydi.
"bende eve gidiyordum."
dedim hafif ezik bir ses tonuyla.
"anladım." dedi
o sırada her zamanki kaçma taktiğimi uyguladım. telefonumu çıkartarak,
"alo? efendim anne? ha dayımlara mı? tamam geliyorum ben o zaman."
maalesef sosyal ilişkilerdeki en büyük yeteneğim buydu benim. zor bir durumda çok iyi rol yapmak.
ordan peteğe görüşürüz diyerek ayrıldım ve geri giderek farklı bir yoldan eve gittim.