son part, başka entry girmeyeceğim.
okul tekrar başladı, ayşe'yle devam ediyorduk. kedi aramızda yüzük bile takmıştık. bir gece vizelere çalışırken ayşe aradı. efendim demeye kalmadan "oğlum gel hemen, ayşe çok hasta. hastaneye zütürelim" atladım bi taksiye, gittim. apartmanın merdivenlerini çıkarken içtiğim sigaraların bana güldüğünü hissettim adeta. eve girdiğimde ayşe'yi yatarken gördüm. ateşi çıkmış bir tanemin.
apar topar zütürdük hastaneye. sabaha kadar bekledik. lösemiymiş beyler. lösemi. kılına zarar gelse dünyayı yakacağım kız lösemiymiş. dünyam başıma yıkıldı. çöktüm olduğum yere. ağladım, saatlerce ağladım. bir tanemin yanında olacağım yere günlerce sakinleştirici iğne yedim. babamı kaybettiğimde böyle olmadım ben. kendime geldiğimde yapabildiğim kadar soytarılık yapıp güldürmeye çalıştım. moral vermeye çalıştım. hafif bir gülümseme bile alamadım ondan.
saçlarının dökülmeye başladığı günü hatırlıyorum ben. simsiyah ve uzun saçları dökülüyordu lan.
okuldan arkadaşlarımız, tanıdık eşt dost ilik vermek için doluştular hastaneye. 1 tanesinin bile iliği uymadı. daha fazla dayanamadı esmerim. gitti bu dünyadan. nurşen teyze de toplayamadı kendini. akıl hastası oldu. 1 yıl sonra astı kendini.
annem de öldü sanırım, maaş kartına artık maaş yatmıyor.
ben mi ? ben şuan serbest muhasebeciyim. okulu bıraktım. bir daha da ankara'ya gitmemeye yemin ettim.
kanserli hastalara yardım edin beyler. ben hastanede çocuğun kan veremediğini gördüm. şırıngaya ken gelmiyordu çünkü. yardıma muhtaçlar beyler.
allah'a emanet olun.