Gözlerimi açtığımda yüz yıllık bir uykudan uyanmış gibiydim, babam yanıbaşımdaydı... Gözlerinden bir damla yaş süzülüyordu ancak gülümsüyordu. "Avdan döndüğüm zaman daima seni ziyaret ederdim. Anaokulunda, lisede, üniversitede, hatta Amerika'da, ispanya'da... Ve her baktığımda gözlerinde bana olan arayışını görebiliyordum ve sanki "Sorun değil, sorun değil baba." diyordun ve aslında, hiçbir sorunun olmadığını söylemesi gereken kişi bendim. Biliyorum, çok fazla yükün altında çok çabuk büyüdün ve erken olgunlaştın... Söylemek istediğim, senle gurur duyuyorum evlat." diyordu. "Beni korkutuyorsun, baba." diyebildim. Kulağıma eğildi ve "Kendini kendi başına kurtarmak zorundasın aksi taktirde kendini öldürmek zorunda kalacaksın... " Ne demekti şimdi bu? O içimi ısıtan gülümsemesiyle ve gözlerinden süzülen bir yaş tanesiyle beni son kez selamlar gibiydi. Odadan çıkarken yere düştü; panik halinde yerimden kalktım, serumları bir anda söküp atarak başına koştum ve avazım çıktığınca bağırmaya başladım. Onu hemen kaldırıp bakım ünitesine zütürdüler, beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Şok ve kalp masajı uyguluyorlardı ve doktor beni kahreden o cümleyi söyledi: "Ölüm saati 10:41" Her şey bir kez daha karanlıklaştı.