Mehmet Hoca cesur bir adamdı. Karısı, 2 küçük oğlu ve Esma adındaki 1 küçük kızı ile onca tılsım ve muskayla korunan şirin bir Ege köyünde, köy olmasına rağmen saray gibi bir evde yaşıyordu. Bu evde birkaç gün beni misafir ettiler; anlaşıldığı gibi, ailenin diğer bireyleri hocanın hizmetkarından habersizdi. "Yola devam mı? intikamın kesin mi?" diyordu Mehmet hoca, "Dönüş yok hocam, yalnız şu ifrit, bana babamın hala yaşadığını söyledi." diyordum. "Ve bak neler oldu? ifritler yalancıdır, sana yalan söyledi ve bak, kendi canını kurtardı. Baban yaşamıyor demiyorum ancak yaşıyor olsa bile, seni bulmaya çalışmaz mıydı?" Mehmet Hoca böyle dese de biliyordum, o yaşıyordu. intikamımı almadan önce babamı bulmalıydım. Belki o da beni arıyordu. Kaçan ifrit bir şeyler biliyordu, onu tekrar yakalamak zorundaydım. Durumu hocaya söyledim, "Oğlum, seni anlıyorum ancak sana yardım edemem; nedenini de sorma ne olur, söyleyemem, çok gizli. Ancak hizmetkarımı, sana hizmet etmesi için seninle yollayacağım. Ona güvenebilirsin, tek yapabileceğim bu."