*
yemek yedikten sonra
-hadi seni evine bırakayım, ben de çıkıcam zaten. dedim aysel'e.
-sen git ben ablan yattıkdan sonra giderim yürüyerek, hem şurası zaten. dedi
ablam "gerek yok" falan dese de abartırsa kovmak gibi olacağı için çok ısrar etmediler.
sabah 100 metre yol için bana otostop çeken aysel,
şimdi daha uzak olan evi için "ben yürürüm" diyordu.
ablamı düşünmesi içten içe hoşuma gitmişti ki ısrar etmedim.
ablamı öptükten sonra çıktım evden.
yolumun üzeri olmamasına rağmen durağın sokağından geçtim belki eylül'ü görürüm düşüncesiyle.
evin önünde ne ali'nin arabası ne de camdan bakan bir melek vardı.
çaresizce sürdüm arabayı.
izmit küçük oto sanayiye geldim.
2. sokağın başında durdum.
telefonda emrah ile konuşurken düşünmemiştim ama şu an durduğum yerde de risk altındaydım.
yıllarımı verdiğim sanayide beni tanımayan mı vardı amk.
sadece cemil ustanın değil ki hepsinin ellerinde büyümüştük.
belki hepsi taksiyi tanımayabilirdi ama camdan beni gören birinin beni tanımama ihtimali yoktu.
birinin beni bu halde görmesi demek cemil ustanın beni görmesi demekti.
bunu düşünerek koltuğu geri yatırdım,
üzerimdeki ceketi çıkartıp battaniye gibi yüzümü de kapatacak şekilde üzerimi örttüm.
arabanın kapısını kitleyip
uyuyor gibi emrah'ı beklemeye başladım.
aradan yarım saat geçmişti ki biri önce kapıyı zorladı sonra açamayınca camı tıklattı.
emrah olduğunu görünce direk açtım kapıyı.
koltuğu dikleştirdim ve seldıbını bile almadan kaçar gibi sürmeye başladım.
mevzuyu anlamış olacak ki sormadı.
sanayiden çıkmıştık.
rahatlamıştım.
-bizim parka gidelim mi. dedim emraha.
-gidelim kardeşim, nasıl istersen. dedi
direk parka sürdüm arabayı.
sessiz kaldığım her an aklımda eylül vardı.
ne olacaktı bu durum böyle bilmiyordum.
ama canım yanıyordu amk.
derken bizim parka geldik.
arabayı yol üstüne bırakıp her zaman oturduğumuz banka oturduk.
ben lafı uzatmadan direk kafamı kurcalayan soruları soracaktım.
-emrah o gece eylül'ü neden gece 3'te aradın amk, korktu kız bu saatte bi şey mi oldu diye. dedim
-bilader ben o gün yengeye adam gibi dedim ki "yenge, bi şartla giderim, bi durum olursa direk beni arıyorsun, ömer geldiği anda da bana haber veriyorsun" dedim, o da "tamam" dedi söz verdi. dedi
ben anlattıklarına hiç odaklanamamıştım bu "yenge" lafından dolayı
-harbiden "yenge" mi dedin lan kıza. dedim şaşkınlıkla
-ya başta bi iki defa ağzımdan kaçırdım, ama sonra toparladım adıyla seslendim. dedi
-ne yaptı, ne dedi sen ilk "yenge" dediğinde. dedim
-önce şaşkın şaşkın baktı, sonra da güldü, ama ben yine de rahatsız olur diye demedim bi daha. dedi
emrah'a kızmadım çünkü bilerek yapmadığını biliyordum, dediği gibi istemsizce ağzından çıkmıştı. "belki de allah söyletmişti kim bilir" diye telkin ettim o an kendimi.
-neyse soruya dönelim. dedim emrah'a.
-öyle işte bilader, ben geceden uykusuz olduğum için bi süre bekledim aramasını ama beklerken oturduğum yerde uyuyakalmışım. içim huzursuzdu, gece 3 gibi uyandım. telefona baktım ne çağrı var ne de mesaj, direk yengeyi arayacaktım ama sonra acaba hastaneye gitmeden direk eve gittin de yattın mı diye sizin eve geldim, arabanı da göremeyince iyice delirdim, giberler dedim aradım yengeyi, öyle işte. dedi
ilk sorunun cevabı kendi çapında mantıklıydı, en azından bir cevabı vardı.
sıra ikinci soruya gelmişti
-sen bana söz vermedin mi, biz bunu konuşmadık mı, ne diye ali'nin arkadaşlarını dövdün. dedim?
-ali'nin arkadaşarını mı dövmüşler.? dedi.
yalan söylemediği her halinden belliydi...