*
arabaya bindik emrahla.
nereye diye sormadan direk bizim ordaki parka sürdüm arabayı.
o da "nereye" diye sormamıştı.
arabayı park edip indik.
her zaman oturduğumuz yere oturduk.
hava soğuktu, belli belirsiz yağmur yağıyordu ama aldırış etmedik.
bayadır adam akıllı muhabbet edemiyorduk.
binin muhabbetini özlemiştim.
-ağrıyor mu lan. dedi kafasıyla yüzümdeki yara bereyi işaret ederek.
-yok lan ne ağrıması. dedim
-geçmiş gibi zaten. dedi
şakayla karışık bana moral vermeye çalıştığı belliydi.
-he amk geçti. diyerek güldüm ben de.
emrahla beraber gülmeyi özlemiştim.
iyi geldi.
cemil ustanın da 2-3 muhabbetini edip biraz daha gülüştük.
neşemiz yerindeydi.
ta ki emrah'ın açtığı konuya kadar.
-kanka ya bi şey isticem senden. dedi
-iste kanka ayıpsın. dedim
-bana bi 100 lira ateşler misin? dedi
cebimde 5 kuruş para yoktu.
ama yine de yokladım cepleri "yok" demek için yüzüm olsun diye.
aramızda para mevzusu hiç olmazdı.
emrahla para alışverişimiz çok olurdu, daha 1 kere bile hesabını kitabını tutmamıştım.
taksiciliğe başladıktan cebimiz azcık para görmeye başladıktan sonra da emrah ne zaman harbiden lazım olsa isterdi benden hiç çekinmeden.
ben de ne zaman istese çıkarır verirdim hiç düşünmeden.
ilk defa "param yok" diyecektim emrah'a.
çok utanmıştım lan binler.
-100 lira yok kanka. dedim üzülerek.
-50? dedi.
-o da yok. dedim
-20. dedi
-o da. dedim her sorduğunda biraz daha utanarak.
daha fazla inmemişti allahtan.
arabanın ön gözünde bi kaç lira cebimde de bi o kadar bozuk para vardı sadece.
"acaba ne için lazım" diye içim içimi kemiriyor, "acilse rüstem abiden falan borç alırım" diyordum kendi kendime.
kısa süreli bi sessizliğin ardından.
-ilk defa cebinde hiç paran yok farkında mısın? dedi emrah.
yavaş yavaş gelmek istediği konuya getiriyordu lafı.
-abi insanlık hali, olamaz mı? dedim. birazcık da bozularak.
-olamaz bilader, eğer ekmek teknen altındaysa, müşteriye çıktıkta para olur cebinde, taksicisin sen, ne demek cebinde 5 kuruş para yok, memur musun ki amk, ay sonunu mu bekliyorsun. dedi
aslında ne demek istediğini anlamıştım ama netleştirmek için uzattım lafı.
-abi ne demek istiyorsun açık açık söyle. dedim
-ömer, demiyim demiyim dedim ama eylül'ü gördüğünden beri amı zütü dağıttın sen. dedi
-ne yaptım ki. dedim.
-en başta taksiye çıkmıyorsun amk, ekmeğinin peşinden gitmiyorsun dahası mı var. dedi
-abi eylül'le alaksı yok ki, bu kavga mevzusu, ablamın olayı falan biliyorsun her şey üst üste geldi. dedim.

*
-abi yeter. dedim.
-asıl sana yeter amk. dedi, haklıydı ve bunu bildiğim için uzatmadım.
sorduğu soruların çoğunun cevabını harbiden bilmiyordum.
-abi sevdik işte, olamaz mı. dedim
-sevdiğin kadını daha tanımıyorsun bile ömer, sence olabilir mi? dedi.
-oldu işte abi. dedim.
-hadi sen kızı gördün beğendin, ya o, ya o bu soruların cevabını biliyor mu, seni tanıyor mu, sana nasıl güvenip hayatına alabiliyor amk bu kadar çabuk. dedi
-abi ne demek istiyorsun. dedim ben de sinirlenerek.
ikimiz de yüksek sesle konuşuyorduk.
-bi şey demek istemiyorum, demek istediğim şeyi zaten açık açık söylüyorum amk, kafam almıyor. anlıyor musun. dedi
-o da beni görüp beğenmiş olamaz mı. dedim
-olum bu kız bizim mahallenin kızlarından farklı, giyimi kuşamı, konuşması, hareketleri, kültürü her şeyi farklı görmüyor musun amk. dedi
-yakıştıramıyor musun kardeşini eylül'ün yanına. dedim
-yakıştıramıyorum amk var mı? dedi
-ayıp ediyorsun abi. dedim
-dost acı söyler bilader, işine gelmiyorsa gibtir git. dedi
söyledikleri ağır gelmişti ki sinirlenerek ayağa kalktım gitmek için.
tam arkamı dönmüş gidiyordum ki
kolumdan tuttu
-nereye amk. dedi
-işime gelmedi, gidiyorum. dedim
-işini gibeyim senin. dedi
gitmek için bi daha dönmeye yeltendim ki bu sefer kolumu sıktı.
-otur şuraya daha lafım bitmedi. dedi
o lafının üzerine daha fazla uzatmadım.
her ne kadar ara sıra "kardeşim, kankam" desem de ne olursa olsun emrah benim 3 yaş büyüğüm ve çoğu zamanda abimdi.
kalktığım yere geri oturdum.
konuşmadan bekliyordum.
emrah da sustu bir süre.
bi 5 dk sinirlerimizin yatıştığını düşündükten sonra lafa girdi tekrar.
-ömer, kendine gel, mantıklı düşün bu konuyu tekrar konuşalım olur mu. dedi
-neyi konuşcaz abi niye konuşucaz sevdik birbirimizi başladık işte bir yola, destekleyeceğine dediğin laflara bak amk. dedim sesimi yine yükselterek.
-lan amcık beyinli, anlamıyor musun beni, neyini gördün de sevdin, neyini biliyorsun ki kızın seviyorsun amk. kızın güzelliğinden etklilenmişsin sadece işte daha ne uzatıyorsun amk. dedi
-o kadar basit değil. dedim
-yannan basit değil, ya ne o zaman amk. dedi
haklı olduğunu bilmeme rağmen söylediği her söz çok pis batıyordu o an bana.
yine en az onun kadar sinirlenmiştim.
mevzu dönüyor dolaşıyor yine aynı yere geliyordu.
son defa
-abi ben sevdim bu kızı. dedim
-ben de onu soruyorum, neyini sevdin, bana mantıklı bi cevap ver amk. dedi
ve ilerde o çok pişman olacağım cümleyi söyledim

*
-sen ne anlarsın ki sevmekten? dedim bir anlık sinirle.
o lafı der demez pişman olmuştum köpekler gibi,
"dilimi filler gibseydi de o lafı söylemeseydim" diye geçirdiysem de içimden artık çok geçti.
cümlem biter bitmez ayağa kalktı.
o an onu gibsem durduramayacağımı bildiğim için tutmaya yeltenmedim.
sinirle yürüyordu.
ama eve doğru gitmiyor aksi yöne arabayı parkettiğimiz yere doğru gidiyordu.
arabaya gitmediği belliydi, yanından geçerken de elini yumruk yapıp kaputa vurdu.
çok sert vurduğu çıkan sesten belli olmuştu.
o an arabayı yaksa bile gibimde değildi ama elinin acıdığını bildiğim için içim acıdı.
o an kendimi o kadar kötü ve pişman hissettim ki anlatamam lan beyler.
nereye gittiğini bilmiyor, merak ediyordum.
bir an "peşinden gitsem mi" lan diye düşündüysem de harbiden dayak yiyeceğimi bildiğim için o anlık, sinirinin geçmesini bekleyecektim,
"daha sonra bir şekilde gönlünü alırım" diye düşündüm.
bir süre pişmanlıklar içinde o bankta oturmaya devam ettim.
akşam eylül'le buluşmak için sözleşmiştik.
ama emrah'ın söyledikleri içimde gram heyecan bırakmamıştı amk.
işin kötüsü haklıydı da.
bunu bilerek eylül'le akşam buluşmasını iptal etmeyi düşündüm.
telefon numarası yoktu bende.
gibe gibe eve gidip orda bi bahane uyduracaktım.
arabaya doğru sallana sallana yürüdüm.
arabaya bindim.
önce durağa geçtim.
rüstem abi çoktan çıkmıştı.
çardakta henüz çıkmamış olan gündüzden 1 abi, 1 de gececi vardı.
sigara çay yapıyorlardı.
selam verdim.
ve tekrar bindim arabaya.
eylül'ün yeni evinin sokağına girdim.
arabayı henüz parketmemiştim ki bahçe kapısı açıldı.
arabadan bir an inmeye yeltensem de ben inmeden eylül bindi ön koltuğa.
heyecanlı ve neşeliydi.
onu öyle görünce ben de istemsizce neşelendim her zamanki gibi.
sarı balon etek giymişti. üzerinde siyah bir blüz, kafasında yine aynı sarıdan bir taç toka vardı.
istanbulspor'un deplasmon forması gibiydi eylül.
ama güzel olmuştu.
tek sorun eteğin boyuydu.
henüz ona karışacak yetkinlikte olmadığımı bildiğim için
-bunla üşümez misin. dedim bakmadan eteği göstererek.
-yoo hava güzel bence. dedi
hava güzel falan değildi, buz gibiydi ama uzatmamıştım.
-nereye gidiyoruz bakalım ömer efendi. dedi
-ben aslında... diye yorgun olduğumu söylemek için lafa girmiştim ki.
-tam tahmin ettiğim gibi, o zaman bana bırakıyoruz planı ben yapıyorum. dedi cümlemi ağzıma tıkayıp.
yenilgiyi kabul edip
-peki bakalım. dedim
-gidelim o zaman şöför bey. dedi
gülerek karşılık verdim ve bastım gaza.
-nereye gidiyoruz. dedim
-süpriz. dedi
-ee peki madem tarif et o zaman. dedim
-sen çevre yoluna in ben tarif edicem. dedi
dediği gibi yapmış hiç sormadan çevre yoluna inmiştim.
biraz gittikten sonra dayanamayıp sordum.
-ee şimdi? dedim
-istanbul tabelasını takip et. dedi
ve o an dönüşü olmayan bir yola girmek üzeydim...