Kral atını çok ama çok severmiş, onu her şeyden üstün tutar adeta üzerine titrermiş, ama bizim kral son zamanlar baya dertliymiş çünkü atı sürekli ağlamaktaymış, gel zaman git zaman bizim kral ülkenin dört bir yanına haber salmış ve atını güldüreni ödüllendireceğini, malk mülk sahibi yapacağını bunu başaramıyanlarında kellerinin gideceğini duyurmuş. Çok kişi şansını denemişsede atı bir türlü güldürememiş ve kellerinden olmuşlar...
Namık Kemalde şansını denemek istemiş ve krala başvurmuş, neyse Namık kemali atmışlar ahıra, iki dakika geçmeden atın kahkahaları duyulmaya başlamış ve bizimkisi ödülünü alıp köyüne dönmüş, kral bu işe bir türlü anlam verememişsede, atının gülmesine çok mutlu olmuş.
Aradan üç ay geçmesine rağmen at hala kahkahalar atıp gülmeye devam ediyormuş. Bunun üzerine bizim Namık kemali tekrar çağırıp atı eskisi gibi ağlatmasını istemişler.
Namık Kemal yine ahıra dalmış ve iki dakika içinde atı hüngür hüngür ağlatmayı başarmış. Kral dayanamayıp Namık kemali yanına çağırmış ve sormuş;
- Yahu Namık kemal bu ata sen neyapıyosun.
- Kulağına bişeyler fısıldadım sadece efendım.
- ''Ne fısıldadın'ki ilk önce kahkahaya boğuldu bu at.
-Hiiiiç sadece benimkisi seninkinden daha büyük dedim.
-Yaa peki nasıl ağlattın
-ikinci seferde çıkarıp gösterdim efendim''...