inci itiraf

Ama lütfen, bugün bana bir mucize gerek.

Çok kırıldığım bir zamanı hatırlıyorum. Aradan aylar, aradan yıl geçmiş. Hala aklımda. Kırıldığım nokta belli ama işte şurası diye kimseye gösteremiyorum mesela. Düştüğümde moraran yerim kendini belli ederken kırgınlıklarım kendisini saklıyor sanki.

Saate ilişiyor gözüm. 15:06.

Aklıma bir şey düşüyor sonra.

Bir kadın. Kendini kadın gibi hisseden bir adam. Biri tekme atıyor, bir diğeri yumruk. Yüzü gözü dağılmış, dağıtmışlar. Travesti değil mi o? Bir tekme de sen vur. Bir yumruk da sen at. Durma hadi. Vur. Daha sert. Daha da sert. Yerde bir süre sürüklendikten sonra ayağındaki topuklu ayakkabıları alıp, kaldırıma çöküyor. Dudaklarının arasından çıkan şey onu unutmamamı sağlıyor o gün:

- Hapishaneler bizlerle dolu değil.

Evet. Bu hayat huurlarla ve onların doğurdukları çocukları dolu aslında.
Ama kime ne?

*