hayatta en rezil olduğumuz anlar

daha 8-9 yaşlarındayım o zamanlar. bizim burda kışlar çetin geçer beyler. biz de evin yanında ki yokuştan kızakla kayıyoruz. ulan çişim var ama inat ettim tutucam , neyse dayanamadım eve depar attım bizim ev 3 katlıdır alt kat kiracı , üstü biz ve en üstte babannem. bizim evde kimse olmaz çıktım babanneme ne göreyim ? babannem evde yok. yattım merdivene ecelimi bekledim resmen. altıma kaçırdım , üstüne uyumuşum. babannem geldi bana paçalı donunu giydirdi. çok utanmıştım dıbına koyim.
.
.
.
.

bigün okuldayız. yine kar var son ders ve dersimiz boş. birbirimize kartopu atıyoruz falan neyse zil çaldı huur çocuğunun biri kar topu attı head shot oldu resmen. ben bunu giberim diyip koştum , tam merdivenleri çıktım derken gizli buzlanma varmış ayaklarım havada belden üstüm yerde uçtum resmen. 3 tane kezban vardı çok gülmüşlerdi.
.
.
.
.

o zamanlar 3. sınıftayım. bi çocuğun doğum günü vardı. babası komutandı lojmanda oturuyorlardı falan neyse yedik içtik maç yapalım dediler , indik maç yapıyoruz. farketmedim çişim gelmiş ben de koştum eve.. nere koşuyosun amk 4. kat ve asansör de yok. eve girdim tuvalete vardım. ama tutamıyorum beyler. yannanı çıkarmaya çalışırken olanlar oldu sidik sürahi gibi boşalıyor beyaz küloda. ben de oluruna bıraktım pantalon falan ıslandı. kapşonlu hırkayı pantalonun önüne bağladım arkadaşlara görünmeden eve doğru depar attım.. bu da böyle bir anımdır.