hayatta en rezil olduğumuz anlar

bir tane daha anlatayım beyler lisedeyim o zamanlar 2 yada 3.sınıf yalan olmasın. çok kötü ishal olmuşum ve ertesi gün sınavım vardı annem rapor alalım gitme okula dedi ama yazılıya sonradan girmenin ne kadar zor olduğunu bilenler bilir kopya falan çekemezsiniz zütümede güvenmediğimden yok anne sınava girer gelirim dedim. sabah evden çıkmadan bi güzel sıçtım ve okula gittim girdim sınava gayet güzel kopyamıda çektim korkmayın kankiler okulda altıma sıçıp herkese rezil olmadım iş eve dönünce başlıyor..

neyse izin falan alıp eve geri döndüm kilotta biraz karartı vardı yeniden sıçıp üstümü falan değiştim geçtim televizyonun başına oturuyorum salak salak. sonra bi ferre izliyim hazır annemler yokken gelmelerinede daha var diye taktım vcdye izlemeye başladım. kıvama gelince çıkardım donu pantolonu hafif uzanarak geçtim yayıldım koltuğa gibimle oynuyorum. o zamanlar tam ferreci abimiz boşalırken senkron bi şekilde bende boşalma konusunda takıntılıydım. neyse fazla detaya girmeyeyim işlemi hallettim kalktım gittim mutfakta bişeyler atıştırdım geri geldim salona oda ne amkkkk yepyeni bembeyaz koltuk kahverengi takumla bezenmiş iyiçe derine işlemiş bide hiç farketmedim. o telaşla gittim ıslak mendille silmeye çalıştım iyice yayıldı etrafa öylede saçma bi yapıya sahip ki ince ince çıkıntılar var girmiş onların arasına ne yapsan çıkmıyor..

neyse deterjan bez falan bidaha giriştim işe yok imkanı yok sadece biraz rengi soldu ama daa çok yayıldı ve duruyor orda. gittim bıçak aldım ince ince koltuğa zarar vermeden o çıkıntıların arasından temizlemeye kalkıştım oda fayda etmedi annemler işten gelcekler zamanım az kara kara düşünmeye başladım. yakmayı düşündüm kesmeyi düşündüm en son çikolata alıp sürmeye karar verdim. yaydırdım iyice çikolatayı bir insanın o kadar çikolatayı koltuğa düşürmesi için gerizekalı olması lazım çok bariz belli ama başka çarem yoktu iyice bomtak edip bıraktım. herneyse annemler geldi görünce annemin çığlığı hala kulaklarımda. durumu izah ettim böyle böyle çikolata sürüldü yanlışlıkla falan. o kadar çikolata nasıl sürülür şu bu derken babam sıçmış olmayasın lan falan dedi gülerek. annemde ishal zaten gibisinden bişey dedi ben odaya kaçarken. hayırda dıbına koyayım koltuğa sıçmak nasıl açıklanır ki o koltuk şuan yazlıkta duruyor ve annemin uzun uğraşlar göstermesine rağmen hafif bir karartı hala üzerinde mevcut bakar bakar gülerim.

odamda kız arkadaşımla öpüşürken annemin odaya dalması, gelince de "oğlum perdeler açık dikkat edin" demesi, odadan çıktıktan 10 dakika sonra yeniden odama gelirken "hoo hooo ben geliyorummm" diyerek önden sinyal vermesi..

neyse ki aynı günün akşamı şehir dışına çıktık, utancımdan çocuk gibi yüzümü kapatıp duruyordum nerdeyse amk o kadar utanmadım hayatımda..

_____

ikinciye gelirsek, trendeyim, 3,5 saatlik şehirlerarası yolculuk. tabii tren de full, mecbur iki vagon arasındaki o boş mekanda duruyorum, yanımda da ilkokul aşkım elif var, 4 sene peşinden koştuğum, deli gibi aşık olduğum, sevdiğim çocukluk aşkım.. sohbet ede ede gidiyoruz ara vagonda. ara şehirdeki durağa gelsek trenin içi nispeten boşalacak ben de içeri geçeceğim..

neyse geldik ara durağa, içeride ilerilerde boş bir yeri kestirdim hemen gözüme, ama valizler de 4-5 parça var, ne yapayım mecbur 2'li 3'lü ayrı ayrı taşıyacağım. o arada da elif de daha önlerde bir koltuk buldu oraya kuruldu hemen..
tren de hala durakta amk inen binen yolcular oluyor. neyse bir iki parçayı taşıdım, en son o vagon arası yerde son kalan çantam olan laptop çantamı alacağım.. lan gittim bir baktım 2,8 milyarlık laptop yok dıbınakoyim!

bakıyorum sağıma soluma yok! hemen indim trenden ordaki iki istasyon polisine bildirdim böyle böyle siyah laptop çantam çalındı diye.. adamlar da diyor ki "lan napalım biz şimdi yani nerden nasıl bulalım" bişey de diyemedim.. mal gibi sağa sola bakıyorum, girdim trenin içine dıbınakoyim çaresiz üzgün şekilde.. çevredekiler, biraz dikkatli olan vagondaki yolcular, elif falan herkes olayın farkında, ne olacak diye gizliden gizliden bekliyorlar..

tam kendi koltuğuma doğru yürürken benim bir sıra önümdeki eleman sordu "kardeş laptobunu mu arıyorsun?" diye.. evet kardeşim dedim, adam benim koltuğu gösterdi "işte bu değil mi?" diyerek..

dıbınakoyduğumun çantasını benim koltuğun önüne koymuşum. daha ilk başta getirdiğim çantayı getirmedim sanıp yerinde de görmeyince çalındı sanıp ortalığı ateşe veren ben yok mu ben..

derin bir oh çekmemin ardından milletin ve elifin "vay amsalak" diyen bakışı, 15 saniye sonra polisin dışarıdan trenin cdıbını tıklatıp bana "nasıldı çantan, siyah mıydı?" demesi ve benim "abi tamam sağ olun bulundu" diye yanıtlayıp herkesin gözü önünde yerin yedi kat dibine gömülmem..

ulan yok böyle bir rezillik yok böyle bir utanç yaa..

_____

edit: ilk olayın üzerine ufak bir dipnot; bu olaydan 1,5 hafta sonra gece aile evimde, salonda kapılar lambalar falan açık bildiğin pompa yaptık, ulan şimdi düşünüyorum da ne deli gözüm varmış, o gün yakalansak eve bir daha giremezdim utancımdan vay dıbınakoyim..