gelecek hayali veya kendini gelistirmek adina degil, harun her dogru isi bile cevresi tarafindan ovunmek icin yapardi. yine oyle oldu.. bahar donemi icin erasmus sinavina girmis ve kazanmisti, ve esen bunu su an duyuyordu. uzakliklar girecekti yine aralarina. tam da birlikteligin tadina yeni varmisken olacak is miydi bu. kafasinin icinde sinekler vizildiyordu sanki, ruya miydi yoksa ? gercekti. harun'un elindeki pasaport kadar gercek.
'neden bana soylemedin..'
'uzulecektin.. kesinlesmeden soylemek istemedim.'
aynisini esen yapsa, bir ay boyunca harun'dan tribin allahini yerdi suphesiz.. sustu, gelecegi icindi ne de olsa oyle degil mi.. ikisinin istikbali icin... hem bir donemden ne cikar.. yillari devirmislerdi onlar ayri ayri.
sonraki birkac gun harun'un yurtdisindaki okuluyla bitmek bilmeyen yazismalari, konsolosluk onundeki kuyruklar, bir araya getirildikce eksilen belgelerle gecmisti... esen, harun'un isleri icin oylesine kosturuyordu ki, ivir zivir isler icin yaptigi harcamalar neticesinde cebinde karnini doyuracak harcligi kalmadigini farketti. alah allah bu iste bir gariplik mi vardi ? emekli memur babasi geldi o an aklina. onu en son gordugunde kizinin gozune bakamayan iri yari gorunuslu, iri yari kalpli adam.. agliyordu ona veda ederken. esen'in hic bir eksigi olmasin diye tekduze hayatlarinda gun yuzu gormemisti annesi ve babasi... tam emekli olup rahata kavustuk derken istanbul gibi bir yerde kiz evlat okutma derdine dusmuslerdi. gibayetciler miydi? soz konusu bile degil... ama esen, harun icin maddi manevi bu yukumlulukleri tek kelime etmeden harfiyen yerine getiriyor olmasini sorguladi durdu... ve sonuc degismedi, abartiyordu, yine kendi kendini dolduruyordu. harun onun ilk ve son askiydi, ailesiydi. her turlu fedakarliga degerdi. 'ah fesat ben..' diye icerledi.