'babacim.'
'kucuk turkan şorayım. nasilsin?'
'iyi, siz ?'
'seni ozluyoruz yavrum, nerdesin?'
'yurttayim, baba ben dus alicam gec olmadan sonra haberlesiriz, annemi op.'
'peki kizim, telefonum hep acik,en ufak bi problemde baban ucarak gelir yanina.'
'iyi geceler baba.'
Bu son cumleyi soylerken sesi kisilmisti esen'in. cami acip nefes aldi, bogazi dugumlenmis gibiydi. istanbulda yasayip denizi gorememek ne berbat birsey diye dusundu. binalar ust uste dizilmis gibi gorunuyodu, daracik sokak gri renkteydi, gokyuzu griydi. duman kokuyordu bu memleket. memleketinde, odasinda uyurken pencereyi acik biraktigi gecelerde dalga sesleri ninni soylerdi esen'e. sabaha karsi balikci teknelerinin pancar motorlarinin patapata pata sarkilariyla uyanirdi. balikcinin ardindan martilar yarisirdi ciyak ciyak. bir an icin serin yorganinin altinda buzulup ruzgar sesi tarafindan uyandirilmayi istedi esen. asil sorun burada gokyuzunun gri olmasi miydi? yoksa huzurunu kaciran bu his baska birsey miydi ..