ölüm

Uzak olsun huur evladı

Benim gülüşümdür.

ölüm istiyorum huur çocukları!

Tek gerçek. Bundan daha gerçek bir şey yok.

Her canlı ölümü tadacaktır.

Sen ne kadar güzel şeysin, ey şanlı ölüm!
Bizim bütün talihimiz sende saklıdır.
Ey dünyada her yiğite nişanlı ölüm,
Zevki sende arayanlar elbet haklıdır.

canlı varoluşunun yok olması durumuna denir.

Her şeyi anlamlı kılıyor.

ölüm, tanrının imtiyazlı çocuğudur. 70 senelik ömründe her savaşı kazansan bile, ölümün bir kere kazanması yeter.
Sadece bir kere..
Hayatın en fantastik yanı bu.

oyunun sonu

Ölüm bana sırıtarak gel 
Ölümü öp n’olur 
Yüzünde,o tanıdık riyakarlık 
Çünkü nice dost dediklerim, 
Sarılıp öptüklerim, 
Suratlarında aynı eda 
Ve sahtekarlık 

Elbette haksın, haktan gelirsin 
Kimi gördük ki, 
Dünyaya kazık kakmış da kalmış 
Heykelin bile dikilse 
Sen öldükten sonra 
Bakarsın tepene kuşlar kakalmış 

Cahar atıp şeş oynasam 
Gene yenersin beni 
Ölüm bana gülerek gel 
Ölümü öp n’olur 
Sırtımdan vurdurma beni 
Alnıma sık kurşunu 
Karşıma geç, yüzüme bak ve 
Öttür baykuşunu.. 

Beni sordun mu ölüm 
ikiz kardeşin doğuma 
Bağlayan ne çözen ne 
Bu hayat denen düğümü 
Kimi havyar yerken 
Kimi soğan cücüğünü 
Üç beş arşın beze sarar 
Öyle gidersin

Biraz schnell bitte. Lütfen yani biraz schnell.

ölüm hakkında yazılmış çok şey var. bir o kadar da silinmiş şeyler.
bu defa silmiyorum ve sadece nazım hikmetin sözünü bırakıyorum;

insan öleceğini bile bile nasıl yaşar? ya çıldırır ya da öleceğini unutur.

gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi..

dedem, benim güzel dedem. sana yaklaştığını bildiğin an ölümün ne kadar çok korktuğunu bu sabah gözlerimle gördüm dedem. biliyorum sen ölümden çok korkuyorsun, her cenaze görsen bana sıra daha çok yaklaştı falan derdin. işte bu korkuyu bu sabahın gecesinde kan kusmanla yaşadın dedem. yine hatırlattı kendini ölüm sana. biliyorum habersiz gelmesi daha iyi derler ölümün fakat o senin korktuğunu biliyor dedem. çünkü kendisi başlı başına bir gerçek, bunu sen de tam kavramışsın belli ki. bir umut daha iyi tabiplere görüneyim dedin ve sabahında istanbul\'a yola çıktın dedem. arabaya binmeden önce sana \"korkma dede, korkma!\" dedim. hiçbir şey diyemedin arabada ağladın dedem, geri dönemem demişsin gelinine ve birkaç da vasiyet... döneceksin elbet dedem, allah\'tan umut kesilmez derler hani, kesilmez dedem...

en çok da memur olmamı istiyordun ya hani, sürekli soruyordun bana sınavlarımı, inan babam bile ilgilenmiyordu o konuda benimle dedem. kaptırmıştı kendini o da dünyanın boş işlerine diğer evlatların gibi.

umudunu yitirme dedem, alzheimer var zaten sende, ölüm aklına en son gelecek şey olsun. aklına kazıdıkça daha dik bir düşman haline gelecek karşında o...

\"korkma dedem, korkma!\"

Sadece bir başlangıç

Korkulcak bir şey değil

Benim gülüşümdür.

Ailenle yaşadığın bir çok anının çöpe gitmesidir bu gibtiğimin acısını çekeceksek neden yaratıldık...
Umarım gittiğin yerde mutlu olursun amcam.

Unutulmaktır.