Nereye gittiğimi bile bilmiyorum. En son bildiğim şey saatin 04:32 olduğu he bide bu sessizliğin bana iyi geleceğini ve huzur vereceğini biliyorum . Karanlık, sessiz bir gece sadece, boş sokakta yürürken rüzgarın yüzüme vuruşunu hissedip huzur doluyorum. Küçük şeylerde bile huzur bulan, mutlu hisseden biri oldum ben hep.

edit: kimse okumasada devam etmeye çalışıcam

Bu sessizliğin bana iyi geleceğini ve huzur vereceğini söyledim ama sessizliğe ihtiyacı olan biri olduğumdan değil zira yalnız yaşıyorum, çok gürültülü bir ortamda bulunmuyorum anlayacağınız. Anlatmak istediğim sadece her ortamın ayrı bir huzuru var ve farklı bir atmosferi, enerjisi..

Bu saatte hava hafif rüzgarlıyken ve kimseler sokakta yokken yürümenin verdiği huzurda benim için çok farklı... Sabah saatlerine doğru martıların çılgın kavgalarını dinlemekte çok hoş oluyor doğrusu. Bunlar ile seviniyorum...

Küçük bir sahil kasabasında, herkesin huzur içinde yaşadığı bir yerde, bahçeli ,tek odalı eski ama sevimli bir evde yaşıyorum demeyi çok isterdim ama öyle masal gibi bir hayatım maalesef yok benim. istanbul'da bir apartman dairesinde yaşıyorum. Herkes gibi benimde hedeflerim ve hayallerim oldu ve halen varlar, bunlara yaklaşıyor muyum yoksa uzaklaşıyor muyum ben de bilmiyorum maalesef, ben yaşadıkça siz de okudukça göreceksiniz.

Saat 06:48 yürüyüşün sonuna geldiğimi düşündüm ve köşedeki bakkala girip kepekli ekmek ve yağsız süt aldım, eve gitme vakti gelmişti. Apartmanın içinde sıra sıra yanan ışıkların ne kadar ürkütücü göründüğünü düşündüm.

Bu saatlerde işe gitmek için evden çıkan birilerinin olması gerekirdi, en azından hafta sonu da değildi. Evime gitmek üzere merdivenlere yönelirken koridorun sonunda yerde kanlı olduğunu gördüğüm bir bıçak gördüm. Tam olarak emin olmak için yanına gittim ve almak için eğileceğim sırada arkamdan biri omzuma dokundu.

O sırada dairelerden birisinin kapı sesiyle irkildim, sanırım bu aralar fazla film izliyordum. Öyle bir şey olmamıştı ve ben koridorun sonunda değil, merdivenlerin başındaydım halen.

Kapıdan çıkan adamla selamlaştık, elimdeki kepekli ekmeğim ve yağsız sütümle merdivenlerden sakince çıkarken başka insanlarında böyle garip hayaller kurup kurmadığını düşünmeye başladım.

Garip alışkanlıklar edinmiştim. Sürekli, herhangi bir şey hakkında hayal gücümden yararlanarak farklı görüntüler kurup , böyle bir film olsa çok başarılı olurdu diye geçiriyorum içimden. Sadece film konusunuda değil kameranın çekim açılarını, karakter tiplemelerini, kılık kıyafet, ses tonlarını, film müziklerini falan... sanırım saçmalıyorum.

Evime girer girmez ilk işim pencereleri açmak oldu. Havasız bir ortamı hiç sevmem. Kahvaltımı hazırlamak için mutfağa giderken balıklarımı beslemediğim aklıma geldi, onları beslerken bugünü temizlik günü ilan etmiştim.

Sağlıklı bir kahvaltıdan sonra evi temizlemek için temizlik malzemelerini çıkarırken telefonum çaldı. Bir telefonumun olduğunu bile unutuyorum arada.

Evden ayrılman için son 3 dakika... Telefondaki kadın sadece bunu tekrarlayıp duruyordu. Kimsiniz yada kimi aramıştınız diyordum fakat o sadece geri sayım yapıyordu. Ciddiye almayıp telefonu kapattım ama yinede o 3 dakika bana eziyet gibi geçti. Sonuçta birisinin şaka yapmama ihtimalide vardı...

saate baktım 4 dakika geçmişti ve bir şey olmamıştı. Dengesizin biri işte diyip kaldığım yerden devam ederken kapı ve telefon aynı anda çaldı. telefonu elime alıp bakarken kapıya doğru yöneldim.

O sırada telefonumdaki mesajı okudum. Camdan kaç diyordu. Ne saçmalıyor bu manyak diye geçirdim içimden ve kapının deliğinden baktım. iki tane adam kapıda duruyordu. Önce her şeyin bir saçmalık olduğunu düşünsemde, telefonuma gelen mesaja ve arayan kadına güvenip kaçmaya karar verdim.

Kimlerden kaçtığımı bile bilmiyordum. Belki de her şey tesadüftü. Yine de camdan aşağıya baktım, atlayacak cesaret yoktu ama kapıyı açıcak cesarette yoktu. Kapıya doğru ilerledim ve kulağımı yavaşça yaklaştırdım. Kendi aralarında konuşuyorlardı ama anlayamıyordum. Kapıyı açmazlarsa gidiceklerini düşündüm ve sessizce beklemeye karar verdim. Çok korkuyordum. Ne olduğunu bile anlamamıştım.

Adamların gittiğini düşündüm ve kapının deliğinden baktığımda kimseyi göremedim. Camdan tekrar baktım, karşıdaki elektrikli kırtasiye tabelasına gözüm takıldı geri dönücekler son 2 dakika yazıyordu.Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

up up up up up up up

up + up

up up up uup up

up aqü