merhaba arkadaşlar. buraya niye geldim ne yapıyorum amacım ne hiç bilmiyorum, sadece kendimi ve içinde bulunduğum b*ktan yaşantımı birilerine anlatmak istiyorum. çünkü günlerdir haftalardır yüzüm gülmüyor içimin buhranı kasveti bir türlü geçmiyor. öncelikle biraz kendimden bahsedecek olursam, 23 yaşında üniversitede okuyan 185 boylarında, bazen sempatik, genellikle asabi bir gerizekalıyım. durum şöyleki arkadaşlar, kendimi bildim bileli birşeyleri kafaya takıp düşünüp çıldırma reddesine gelmekten, kendimle konusup deli olup olmadığımı kendimle tartışmaktan normal yaşantıma devam edemeyip hep biryerlerde bişeyleri kafaya takan birisiyim. etrafımda hiçbir arkadaşımın beni anladığını sanmıyorum. başarızısız, sonucu devamlı hüsranla biten sıradan ilişkilerimi anlatmaya gerek bile duymuyorum. insanlardan uzak kalmayı sever hale geldim. günlerdir evden dışarıya adımımı atmıyorum. beni en son mutlu eden şeyi bile hatırlamayacak kadar duygusal bir karşamanın zirvesine oturmuş durumdayım. nasıl oluyorda bu kadar olmuyor anlamıyorum. yavaş yavaş deliriyorum ve buda beni çıldırtıyor. yerinizde olsam gerçekten yerimde olmak istemezdim. iki gram gülelim diye kıçımızı yırtar hale geldik resmen. insan uyanınca ağzından çıkan ilk kelime küfür olurmu ? gerçekten artık canım isteyince ölmek elimde olduğu için yaşıyorum. uyuyarak geçiştirilmekten fazlasını hak etmeyen bir hayatın ayık kafayla hergün bi tekrarını yaşıyorum. aslında dayanılmaz olan içinde bulunduğum dünya değil, içimde bulunan dünyanın bende yarattığı o muazzam iç sıkıntısı. namaz kılıyorum, fayda yok. tövbe ediyorum, fayda yok. gerçekten hiç bitmek tükenmek bilmeyen bi bitmek tükenmek resmen. yalnızlığa bak desem bakacak kimsem yok o derece bi yalnızlıkda var ayrıca. böyle hayatımın büyük bi kısmını daha neyi nereye koyacağımı bilemeden en güzel kısımlarınıda olur olmadık kadınlarla kirlettim. dışarıda koskocaman şehirler güzel yerler varken, ben evde kendi içimde yalnız sokaklarımda dolaşıyorum. böyle her saniye, sanki biri yoluma taş koymuş, sanki bidaha ilerisi için düşünüp bi cümle kuramayacakmışım gibi hissediyorum. yemin ederim böyle havaya ok atıp düştüğü yere medeniyet kuracak kafadayım. ortalama bi akıl hastasındanda gram eksiğim yok biliyorum. isteyen küfür etsin isteyen kibirli desin ne derseniz deyin vallaha cahil insan görmektende bıktım. yerimde başkası olsa valla bu can sıkıntısıyla çoktan muallak pekekent falan böyle toplumun dışlayacağı türden bi adam olmuştu yine iyi dayandım bence. valla yoruldum moruk, kendimle konuşmaktan böyle tavana bakıp bakıp off çekmekten yoruldum. biliyorum sizde anlamıcaksınız belkide konu silinecek ama, unutmayın; siz biyerlerde gülerken, mutluyken, ben yine evimde tek başıma mutsuz ve b*ktan hayatımı yaşıyor olacam.