Okuyun gusül aldım. Cenabet abime selamlar

anlattigin kiza 3 posta

Tamblır mi bura oç

montla sıçtım

okuyun o kız benim

Okumayın yağmurlu günde durakta bekleyen kız oldum.

gözümde; dünyanın 7 harikası, onun yanında sisli havada parıltısı dahi görünmeyen yıldız kadar sönük kalıyordu.

en uç dala uzanmaya çalışan zürafanın hoş görüntüsünü karpostallaştırmış belgeselci gibi hissediyordum kendimi, buğulu penceremden ona bakarken.

sessizdim. kendimlede konuşmuyordum bu sıralar. nasıldım acaba? ehehehe. neyse. o, o hala ordaydı. durakta; yağmursa dinmedi.

ne bekliyordu acaba? otobüs mü, gerçekleşmesini planladığı umutlarınımı yoksa evinde sıcacık koltuğuna uzanıp günün yorgunluğunu bir bardak kahve ile paylaşmak mı.

kim bilebilirdi ki; ya uzun montlu kız ... belki o bile bilmiyordu.

O kiz bendim

okumayın büyücü oluyosunuz

inci itiraf mı lan buraaaa

başlığı okudum ve ağladım

okumayın mont giydim

bir damla suya hasret çöl toprağı kadar çaresizdi bakışları. anıları, hayalleri yaşanmışlıkları vardı biliyordum. ona baktığımda kaçırdığı karadeniz tabiatı kadar yeşil gözlerindenanlayabiliyordum.

elleri, sanki üfleyerek baloncuk çıkaran 7 yaşındaki bir kız kadar sevimliydi. dili olsa konuşurdu o eller sanki dillenmişcesine.

hafifte sis vardı, ama onu görmemi engelleyecek kadar değil. başı hep yerdeydi. durağın tavanından süzülen yağmur damlalarını kıskanıyordum, onunla göz göze geldiği için. mutfak dolabında şekeri paylaşan karıncılar gibiydi hayallerim, tüm gözler üstünde de olsa, benim yuvama girmesini istiyordum.

saçmalık değil; durakta bekleyen uzun montlu kıza olan hissiyatımdı o.