Dram dolu bir aşk hikayesidir...
Sabaha kadar sürsede yarım bırakıp gitmeyeceğim...

Bazen içindeki ekgibliği ifade etmek için , sözler yetersiz kalabilir . Gidersin, gelirsin, konuşursun, susarsın, bazende içersin...
Ama bunları yaparken hep o ekgibliği içinde, taa derinlerde hissedersin.

Pgiboloji bunu bastırılmış duyguların yansıması olarak görmekte. Ünlü bir piskoloji uzmanının bunun üzerine çok beğendiğim bir sözü vardır.

"ifade edilmemiş duygular asla ölmez, sadece diri diri toprağa gömülür ve sonradan daha korkunç şekilde tezahür eder."

S. Freud

Herif bu kadar yaşanmış ekgibliği 3 satır söze sığdırmış...

Ekgiblik... Bazılarımız çok derinlerden hisseder.
O kadar derinden hisseder ki bu ekgiblikle yaşamak ona o kadar zor gelir ki ...

Bu gün sizlere duyguları bastırılmış bir aşk hikayesi anlatacağım...

içinde EKgibLiK hisseden herkes için...

Başlayalım..

O zamanlar 19 yaşında gençliğimin en güzel yıllarıydı. Yaşam doluydum .. Bu hayatta ve düzende var olmaya çalışan bir geçtim. Fakir bir ailenin çocuğuydum. Bu fakirlik beni ekgib bir yaşama itmişti. Hayatımın büyük bölümü ekgibler içindeydi ... Neyse asıl hikayeye geçelim...

Lise hayatım boyunca, okul bitimlerinde çalışmaya gidiyordum. Bu sebepten dersler ile fazla haşır neşir değildim. Bu yüzden derslerim sıkıntılıydı. Lise son Sınıfta bu hayattan kurtulup , yaşam koşulları daha iyi bir hayata kavuşmam gerektiği fikri beni üniversite sınavına çalışmaya itti. Ama ilk senemde bilgisiz ve tecrübesiz olduğum için kazanamamıştım. Ama pes etmeye hiç niyetim yoktu. Bu sefer düzen değil ben kazanacaktım ve buna inanmıştım. Bu yolda önüme hangi zorluklar çıkarsa çıksın pes etmeyecektim...

Lise son Sınıftaki Sınavın hezimetini yeni yeni üzerimden atıyordum. Kendimi ve beynimi toplayıp tekrardan bu sınav sürecine çalışmaya hazırdım. Bunun içinse bir dershaneye kayıt olmuştum.

Yaz aylarında dershaneler kapalıydı ve dershane süreci daha başlamamıştı. Ama benim kayıt olduğum dershane , yaz aylarında lise son Sınıf ve mezun öğrencileri bir sınıfa koyup sınav sürecine hazırlık dersleri mahiyetinde dersler vermeye başlamıştı. Ve dershanedeki ilk Günlerim başladı...

Devam ediyorum...

Edit : Sonuna kadar okumazsan birşey anlayamazsın yazdıklarımdan...

Ciddi ciddi okuyan arkadaşlar kendisini belli ederse ... Sabrinin vurduğu top misali dağlara taşlara yazmayayım...

Sabah hazırlanıp dershanenin yolunu tuttum.
Dershaneye giderken kafamda , bu sınav sürecinin nasıl üstesinden geleceğimi düşünüyordum...

Bu düşünce yoğunluğu ile dershanenin önüne kadar bir solukta gelmiştim.. Daha sonra içeri girip idari katı geçip sınıfıma girdim...

Sınıfta 10 kişi civarında öğrenci vardı..
Sıranın birisine oturdum ve dersin başlamasını bekledim..
Bu sırada sınıftan içeri giren öğrencilerde vardı..
Ve biri kapıdan içeri girdi..
1.70 boylarında buğday tenli , yüzü ,kaşları , kocaman kahverengi gözleri, saçları yani o kadar güzeldi ki... Beni bir anda kendisine odakladı ... Ama bunlarla uğraşacak ne vaktim vardı ne gücüm...

O sınıfa girdikten sonra hocada sınıfa girdi...
ilk muhabbetlerin ardından , yoklama faslına geçti...

Hoca isimleri okurken , onun ismini çok merak ettiğim için sol tarafımda "burada" cevabı gelen herkeze bakıyordum...
Hoca "Seda buradamı" dedi.
Ve o elini kaldırıp "burada" dedi...
Artık ismini öğrenmiştim...

Seda'yı her gördüğümde anlamsız bir heyecanı kalbimde hissedebiliyordum. Bir süre sonra Onu görmek ve varlığını yakınımda hissetmek açıkçası bana huzur ve mutluluk vermeye başladı. Ama içinde bulunduğum durum benim iplerimi tutuyordu. Seda yı sadece gözlemliyordum. Ötesine gitmek beni korkutuyordu... Bu duruma bir çare bulmak zorundaydım. Güzel olan herşey onda ve ben onu kaybedemezdim. Ona ulaşmam gerekiyordu...

Yine bir sabah sınıfa geldim. Sırama oturdum. Bir süre sonra Seda bütün zerafeti ile sınıftan içeri girdi. Ve benim oturduğun sıranın sol tarafındaki sıraya oturdu. Kitaplarını masanın üzerine koydu ve bana doğru baktı o anda göz göze geldik , bana gülümseyip "günaydın" dedi.
Lan oğlum ne diyom bana günaydın dedi lannn..
Bende ona "günaydın " dedim. Sonra sınıfta etrafa bakmaya başladık arada göz göze geliyor ve birbirimize gülümsüyorduk..
O anlarda o kadar mutlu hissediyordum ki kendimi...

Artık bir atılım yapmam gerekiyordu...

Lan hiçmi okuyan yok... Vay be yine yalnız kaldık.
Canınız saolsun...

Ders bitti tenefüs zili çaldı...
O anda Seda ve ben aynı anda kapıdan çıkıp kantine doğru yürümeye başladık...
Ben "Hayat nasıl gidiyor. " dedim
Seda "iyidir , sende nasıl gidiyor , ders çalışabiliyor musun " dedi
Ben "monoton dünya , stabil bir hayat, ders konusunda ise çalışmaya çalışıyorum, diyelim" dedim.
Seda " Anladım " dedi gülümseyerek..

Kantinin kapısından girdiğimiz anda "Sana çay ısmarlayabilir miyim , hem biraz muhabbet etmiş oluruz " dedim
Seda o anda gözlerime bakıp bana gülümsedi ve "Tabi neden olmasın, ama poğaçalar benden " dedi.

Çaylarımızı ve poğaçaları alıp bir masaya oturup muhabbet etmeye başladık...
O kadar güzel görünüyordu ki benimle konuşurken , ses tonu, konuşması, güzelliği ile karşımda oturmuş , o kocaman kahverengi gözleri ile gözlerimin taa içine bakıp benimle konuşuyordu.. Çok güzeldi herşey...
Bu güzel muhabbeti ders zilinin çalmasıyla son bulmuştu...

Sonra kalkıp derse gittik..

Seda nın etkisi günden güne artmaya başlamıştı... Artık onu hayatımın her anında yanımda görmek istiyordum. Ona aşık olmuştum. Bunu hayal kurmaya başladığım da anladım... Ama bu kadar zor bir süreçte bunu nasıl yapacaktım...
Sonra dedim ki kendi kendime...
Ya her engelde pes mi edelim , belki de bu yüzden kaybediyorumdur. Dedim

Ve atılım yapmaya karar verdiğim an..

Çarşıda merkezi bir yerde. Bir arkadaşımla başka bir arkadaşımı bekliyordum . Orada durduğumuz sürece insanların kalabalığı gözümü yoruyordu. Bu kalabalıktan sıkılıp tek bir yere odaklanıp düşünmeye başladım .

Onun etkisi artık her an içime işliyordu .. Her an onu düşünmeye başlamıştım . Hayatıma karşılığı olmayan bir heyecan katıyordu , onu düşünmek bana keyif veriyordu.

Bu düşünce yoğunluğu ile karşımdaki yaya geçitindeki çizgilere odaklandım. Düşünmeye devam ettim.

Bir an kafamı kaldırıp karşı kaldırıma baktım .
Ve O nu gördüm. Sanki düşünce ile real in tesadüfü gibiydi .. Her zamanki gibi çok alımlı ..
Doğal saçları , saçlarının uçları dalga , makyajsız , sadece dudaklarında parlatıcı kullanmış , Kocaman kahverengi gözleri ve bütün ihtişamlı görüntüsü ile karşımda . ve bana doğru geliyordu..

Gelirken attığı her adım kalbimin atışlarını dahada sertleştiriyordu. Ve karşımdaki kaldırımdan , benim bulunduğum kaldırıma doğru ilk adımını attı. Aramızda 16 metre falan var .
Ve geliyordu. Ama nasıl geliyordu .
O yaya geçidinde yürümeye başladığı an sanki dünya , zaman , insanlar, herşey durdu ve sadece o hareket ediyordu ve yaya gecitini yarıladığı an sol tarafından bir rüzgar esti . Saçlarını havalandırdı . O da saçlarının bozulmaması için başını sağ tarafa doğru çevirip saçlarını düzeltme çabasına girişti o çaba o kadar tatlı gösteroyordu ki onu ...
Ve saçlarını düzelttiği anda kafasını karşı tarafa doğru ,"bana doğru" geldi ve göz göze geldik. Bana gülümseyerek selam verdi ve gitti..

işte o an onu kazanmak için herşeyi yapmam gerektiğini anladım.Onu hayatımın baş köşesine koymam gerekiyordu.

Yaklaşık bir hafta boyunca dershane de Seda ile takılıyordum. Ama kafamda bir soru beni hep rahatsız ediyordu... Ya o bana karşı arkadaşça yaklaşıyorsa ... Bu durum herşeyi maffedebilirdi...

Ama gemileri yakmıştım artık. Onunla arkadaş olarak kalmak bana zulüm gelirdi..

Yine standart bir dershane gününde Sedaya "Çıkışta seni bir yere zütürmek istiyorum. Seninle konuşmaya ihtiyacım var " dedim
Seda meraklı bir yüz hali ile " olur , peki nereye gideceğiz" dedi.
Ben " gidince görürsün" dedim o da tamam dedi .

Dersler bitti ve yola koyulduk..

Yolda yürüdüğümüz sürece bana bakıp gülümsüyordu... Sanırım ne yapacağımı anlamış görünüyordu... Herşey planladığım gibi gitmesi gerekiyordu... Kusursuz olması gerekiyordu...

Yolda yürüdüğümüz sürece o kocaman kahverengi gözleri ile kafasını bana doğru çevirip bakıyor ve gülümsüyordu... O an ona söyleyeceklerimin onda karşılık bulacağını anlamıştım...

10 dk sonra ona , hisstettiğim herşeyi söyleyeceğim yere geldik. Onu getirdiğim yer park görünümünde , büyük çınar ağaçlarının bulunduğu bir yer...

Geldik ve iki elini tuttum... ve o kocaman kahverengi gözlerine dalıp sözlerime başladım..

"Seni tanıdığım günden beri , hayatıma çok güzel bir renk katıyorsun. ilk başlarda senden az da olsa etkilendim .. Ama seni tanıdıkça sana karşı olan duygularımın yoğunluğu artmaya başladı.. Seni tanıdığım sürece her anımda seni düşünmeye başladım. Artık ben bu duyguları taşıyamaz hale geldim.. Bu zamana kadar hiçkimse ile duygusal bir bağ yaşamadım, hayatımda ilk defa birisine karşı bu denli yoğun duygular hissettisarıldı. uşturucu gibi.. Her anımda seni yanımda görmek, sana sarılmak, o kocaman kahverengi gözlerine dalıp bakmak istiyorum .. Hayatımın sonuna kadar yanımda olurmusun... Çünkü ben seni çok seviyorum... "
Bu sözlerimi söylediğim sürede yüzü sürekli gülüyordu. Ve sözlerimi bitirdiğim zaman ellerini boynuma atıp bana sarıldı.. "Bende seni çok seviyorum.. Hayatımın sonuna kadar seninle beraber olacağım" dedi

Ve kaburgallarımızı kırılırcasına birbirimize sarılıyorduk...

Seda ile olan Aşkımız orada başlamış oldu...

Devam ediyor...

Seda ile olan yakınlığımız başlamıştı ve kendimi çok iyi hissediyordum.. Dershane süresince hep birbirimize yardımcı olduk. Destek olduk.. O da beni çok seviyordu..

Fakir bir ailenin çocuğu olduğum için param her zaman olmazdı ama olduğu zaman onu bir cafeye zütürüp orada muhabbet ederdik... Hayatımız hakkında herşeyi paylaşmıştık...
Anlayacağın birbirimizi çok seviyorduk...

...

Seda cilveli bir halle bana "Aşkım beni ne kadar seviyorsun?" dedi..
Ben "Babam annemi nasıl sevmişse bende seni okadar seviyorum.. Aşkımı babamdan almışım" demiştim.. Bu sözüm onu o kadar mutlu etmişti ki bana sarılıp , öpüşmeye başladık...

...

Her günümde her anımda aklımda ...

Ama bu güzel günlerinde sonu gelmeye başladı...

Üniversite sınavına girdik. Ve sınav sonuçları geçen seneye göre iyiydi ama yine bir taka yaramıyordu... istediğim gibi bir puan alamamıştım... Bu durum benim piskolojimi çok bozmuştu ne yapsam olmuyordu.. Umutsuzdum... Ama Seda nın varlığı bir nebze olsada beni teselli ediyordu...

Ama benim Sedaya bir yaşam vaat edebilmem gerekiyordu.. Bunun içinse astsubaylık mülakatlarına hazırlandım.. Puanım buralar için yüksekti.. Eğer ben astsubaylığı kazanamazsam Seda ya güzel bir hayat önüne seremezdim.. Bu durum canımı çok sıkıyordu...
Bu süreçte Seda da benim yanımda bana destek olmaya çalışıyordu...

Ama bütün bu çabalarım sonuçsuz kaldı...
Bütün yılın sonunda elim boş döndüm...

Artık odanın karanlığına gömülüp 1 hafta boyunca orada tek başıma düşündüm.. Bu durumdan kurtulmam gerekiyordu ...

Ve bütün gücümü toplayıp bir sene daha burada kalmaya ve ders çalışmaya karar verdim.. Bir hışımla oturduğum yerden kalkıp Seda nın fotoğrafını çalışma masamın bitişiğindeki duvara yapıştirdim... Onu her gördüğümde bana güç verecekti..

Ve bu düşüncelerimi Seda ya da anlattım..
Kendisi de bana destek olmaya çalıştı...
Beni teselli etmeye çalışıyordu...
...

Tercih sonuçları açıklandı...

Seda istanbul da bir üniversiteye ve sağlıkla ilgili bir bölüme yerleşti..
Ama ben burada kalmıştım.. Tercih yapmamıştım..

Ertesi gün Seda ile buluşup gelen sonucu kutladık... Bana "Aşkım canını sıkma , bu yıl biraz daha gayret et, gücünü topla çalışmaya başla ben sana inanıyorum yaparsın... Bu sene çok büyük ilerleme kat ettin.. Gelecek sene kesin çok iyi bir yer kazanırsın" dedi ve bana sarıldı.. Bu kadar kötü giden süreçte onun desteği beni ayakta tutuyordu...

Ama o gidecek ve ben burada yalnız kalacaktım.. Bu durum canımı çok sıkıyordu...
Ama bu kaçınılmaz bir sonuçtu...

Ve Seda üniversiteye gider, benim geceli gündüzlü ders çalışma sürecim başlar...

ilk bir ay ara ara telefonda konuşuyorduk. Onun uzakta olması canımı çok acıtıyordu..
Ve onunla konuştuğumda erkekliğimden utanır hale gelmiştim... Ona bir hayat sunamamıştım...
Her gün sinir krizleri geçirmeye başladım..
Yaşıtlarım çoktan bir yerlerde birşeyler olmaya başlamıştı ama ben daha bir tak olamamıştım... Geçim sıkıntısı ayrı dert , Seda nın uzakta olması ayrı dert , derslerin yoğunluğu ve uykusuz geceler ayrı dert, stres ayrı...

1 ayın sonunda Seda ile konuşmalarımız azalmaya başlamıştı.. Aradan 2 hafta daha geçti ve bana şu mesaj geldi...

"Çok özür dilerim... Ama ben artık uzakta yapamıyorum... Bu durum ikimiz içinde kötü bir durum ... Sana bunları yaşatmak istemezdim ama ben ayrılmak istiyorum... " diye mesaj geldi...

Mk o zamanlar telefonlar çok pahalıydı sırf onunla konuşabilmek için 1 ay amelelik yapıp para biriktirip kendime telefon almıştım..
Ve sonuç bu ne diyim ben buna hayatıma girdi ve anasını gibti bıraktı... Dünyanın mk. Hayatın mk. Bir insan bu şekilde bırakılırmı.. Onunla konuşunca bir nebze olsa bu zor süreçte biraz güç alıyordum. Artık o da yok...

Mesajına karşı "Bu kadar, Sanırım kafanda bitirmişsin... Benim hiçbir sözüm seni geri getiremeyecek... Ama ben seni ömrümün sonuna kadar unutmayacağım .." dedim ve o gün sabaha kadar ağladım..

Dışarı çıkıp cebimdeki bütün paraya it öldüren şarabı aldım ve odama girip ağlaya ağlaya içtim...

Artık zaman her zamankinden daha zor geçiyordu. Herşey üstüme geliyordu.
Odamda oturduğum zaman duvarlar üzerime geliyor ve ben de duvarlara vuruyordum , geri gitsinler diye...

Piskolojim alt üst olmuştu... Dersler bir yandan, geçim kaygısı bir yandan, gelecek kaygısı bir yandan ,bu yaşadığım durum bir yandan...

Bu olan durumların hepsini topladığımız zaman muazzam bir tranva gibi ... Sağlığım bozulmaya başladı muazzam bir şekilde kilo vermeye başladım.. Bildiğin iskelete döndüm..

Muazzam bir şekilde öksürük başladı.. Bir süre sonra öksürüklerin ardından ağzımdan kan gelmeye başladı.
Ve "Verem" olduğumu öğrendim Tıp dilinde "Akciğer TBC" Allah tan o dönemde bu hastalığın tedavisi bulunmuş... Ama tedavisi uzun bir süreçti... Bu kadar aşırı kilo kaybetmemin sebebi de bu hastalık olduğunu doktorlar söyledi...

Bu şekilde sınava girdim ve yüksek bir puan aldım..

Tercih yaptım ve o dönemlerde çok tutulan "Sınıf öğretmenliği" bölümünü yazdım.

Ve kazandım.. Aynı zamanda Hastalığımın tedavisine başladık. Okulun 1. Dönemi dahil Yaklaşık 8 ay boyunca tedavi gördüm ve bu hastalığı atlattım.. Okulun 2. Dönemi sağlıklı bir insan gibi yaşamaya başladım..

Bittiği zaman söylerim kardeşlerim..
2-3 saat daha gider ..

Üniversite hayatım süresince aynı zamanda çalışıp para kazanıyordum.. Bunu yapmak zorundaydım... Hastalığından dolayı yurtta kalamamıştım .. Bulaşıcı olduğu için almamışlardı.. Bu yüzden üniversiteyi okuduğum şehirde bir arkadaşıml eve çıkmıştım..

Ama Seda olgusu hala içimde bir yerlerdeydi..
Üniv. 2. Sınıfta sırf onu unutmak için birçok kızla beraber olmuştum.. Onlara her dokunduğumda , her öptüğümde , her sarıldığımda , her ilişkiye girdiğimde Seda yı kafamda öldürmeye çalışıyordum.

Üniversite hayatım durgun geçti. 4 yıl boyunca ya tek başıma yada ev arkadaşımla takılırdım.
Her zaman suratı asık, melankoli bir ruh hali geziyordum.. Kimseyle konuşmuyordum...
Sadece Seda yı kafamda öldürmek için arada kız arkadaş yapıp onlarla konuşurdum...

Bu durumu atlatmak için pgibolojik destek te aldım. Zaman herşeyin ilacı derler ya 4 yılın sonunda onu unuttuğumu hissediyordum...
Sadece anı olarak kalmıştı... Hayatın normal gidişatına girmiştim...

Ve o anıları diri diri toprağa gömdüm...

AMA BEN NE ZAMAN KiMiNLE SEViŞSEM HALA ONU ALDATIYORMUŞ GiBi HiSSEDiYORDUM...

Bir sigara molası veriyorum kardeşlerim..

Bu şekilde üniversite hayatım gidiyordu. Ve üniversiteden mezun oldum.. Ama hala Seda içimde bir yerlerde hissediyordum.. Zaman onu sadece diri diri toprağa gömmüştü.. Onu bir kez görmem onu topraktan çıkarmama yetecekti...

Üniversiteden mezun olduğum sene askerliği kısa dönem olarak yaptım .. Askerlikten sonra Ağrı da bir köye öğretmen olarak atandım...
Ve orada tanıştığım muhteşem bir insanla , dürüst, saf, temiz, sevgi dolu bir meslektaşım ile evlendim...

ilk öğretmenlik deneyimlerimi orada yaptım..
Kışlar çok zor geçiyordu.. Arada köyün yolları kapanıyor ulaşım aksıyordu... Ama mesleğimi seviyordum.. Bu zorluklar la oradaki çocuklara vatanını , bayrağını, ülkelerini sevdirmeye çalışıyordum... Çok kutsal bir meslek.. Bir insana yaşamayı ,hayatı, ileriki yaşama hazırlamak...

Eşim de benim gibi sınıf öğretmeni ve benim görev yaptığım köye komşu köyde görev yapıyordu... Kendisi muhteşem bir insan ...
iyi niyetli insanlara değer veren ... Fiziksel olarak çok güzelde... Bulunduğum durumdan onun sayesinde kurtulmuştum... Ona minnettarım...

Evlendiğimiz sene bir kız çocuğumuz oldu..

Eşim ile isim düşünürken ben "Seda olsun dedim" ve eşimde bu ismi beğendi ve ismini SEDA koyduk...

5 yıl Ağrıda görev yaptıktan sonra memleketime tayinimizi istedik..

Ve memleketime atandık..

not: Bazı sebeplerden dolayı Eşimin ve görev yaptığım okulların isimlerini ifşaa etmeyeceğim...

Devamı var kardeşlerim geliyor... Bugün bu hikayeyi bitireceğim..