Lise 2 de okuduğum okula yeni gelmişti böyle sessiz sakin bir çocuktu baya da tanidik bir siması vardı. Baya dusundum ulan ben bu oğlanı nerden hatırlıyorum diye. En sonunda gittim yanına dedim ben seni bir yerden hatırlıyorum ortaokulu nerede bitirdin dedim. Aynı ortaokuldan mezun olmuşuz meğerse çocukla. Ama degismis gibiydi baya, önceden deli gibmiş gibi okul koridorlarında koşuşunu hatirlardim, şimdi bakıyorum böyle yannan yemiş bülbül gibi. Dedim biraz arayı isitayim yoklayayim ne var ne yok diye

Hikaye kurgudur.

Hikayem burada bitiyor. Şu ana kadar vakit ayirip okuyup başlığı takip ettiğiniz için hepinize teşekkür ederim. Daha fazla bunaltmamak adına bir an önce sona bağlamak istedim. Okuyan herkese tekrardan tesekkur ederim, kendinize iyi bakın

Velileri toplantı odasına aldıktan sonra klagib öğrenci durumları anlatılmaya başlandı. Toplantının bitmesini bekledik. Toplantı bitince çocuğun ailesi bambaşka bir varlık gibi çıktı. Ancak bunu sadece ben ve çocuk farkedebiliyordu sanki. Gözleri siyah kırmızı karışımı olmuş. Sanki bir şeye kizmışlar ya da bir şey istiyorlardı. Nedenini anlamadığım bir şekilde tuvalete gittiler. Ben de tuvalete istemsiz bir şekilde girdim. bir domuz yağı büyüsyle 3ü de 30 cmli zencilere döndü başladılar biebirlerini gibmeye. şoktaydım amk. Baya gibiştikten sonra beni de gibtiler sabaha kadar zütümü dümdüz ettiler. Buda böyle bi anımdır.

Çocukla muhabbeti kurdum başladık eskilerden konuşmaya anlattıkça anlatıyor, işte yan sınıfta bilmemne vardı baya kafa çocuktu hatırlıyor musun falan diye anlatıyordu sürekli. Bir gun sordum halâ aynı semtte mi oturuyorsun diye, "yok öğrenci yurdunda kalıyorum ben" dedi. Dedim ailen bir yere mi taşındı veya başka bir durum mu oldu neden yurtta kalıyorsun dedim, "yok ailem öyle istedi" deyip geçiştirdi beni. Ben de merak ettim tabi iyi çocuktu taşkınlık yapmaz derslerine çalışırdı sessiz sakin biriydi ne oldu da ailesi gibtiretti evden diye dusunuyordum

Arayı biraz daha isittiktan sonra bana dini inancimin ne seviyede olduğunu sordu. Şunu da kısaca ekleyeyim, yaşadığımız muhit paso ayyaş tayfaydi, ailemde dahil o çevrede oturan kimsenin ağzından allah peygamber lafı duymazsiniz yani öyle enteresan bir yerdi. Neyse bana bunu sordu, ben de inadigimi ama gorevlerimi pek yerine getirmedigimi söyledim. Bana kinarcasina baktı,"dua biliyor musun? " dedi. Bildiğim bir iki duayı okudum öyle kapandı konu. Ama çocuk inanılmaz değişikti aminakoyim yani anlatamıyorum, önceleri de manyak gibiydi ama ailesine sorun olacak şeyler yapmamıştı hiç. Aşırı sakinlemisti bir şeylervardı yani muallakde

@2 rez demek istemiş

Çocuğa yurdun tam olarak nerede olduğunu, haftasonları ziyaretçi kabul edip etmediklerini, kabul ediyorlarsa bir haftasonu onu ziyarete gelmek istediğimi söyledi. Önce biraz yüzünü astı sonra da soğuk bir tavırla "kanka öyle ortamlar pek sana göre değil ya" dedi geçiştirdi. "Ne demek bana göre değil pekekent napiyosunuz şeytana adak mi adiyorsunuz amk" dedim, sanki annesine küfür etmişim gibi telaslandi sinirlendi, "tobe de lan deme öyle şeyler vallaha iş gelir başına. Sonra ayarlarim ben gelirsin."
Tabi geçiştirmek için söylediğini anladım, o günden sonra fırsat buldukça hep araya sokusturdum "çok durmam lan merak ettim nasıl bir yerde kaliyorsun"
En sonunda cok ısrar ettim kabul etti, beni yurt yakınlarındaki bir duraktan alacağını soyledi

O zamanlar güç bela okulun türkçe öğretmeninden kütüphanenin anahtarını alabilmistik. O an aklıma bir şey geldi. Çocuğun geldiği yöne doğru yürümeye başladım ben de.Aynı annesi gibi bir bakış attı bana, ne oldu diye orada sormayacaktim planim başkaydı. Teklifimi yaptım.
"Kanka iyi gorunmuyorsun istersen son derse girmeyelim okulun kütüphanesinde takilalim bu sefer. Kimse de yoktur hem kafa dinleriz biraz"
Normalde ortaya attığım her fikre karşı çıkan bu çocuk hiç düşünmeden başını salladı. Cok kolay olmuştu inanamamistim amk. Dedim ben bu sefer bunu kıvama getirir ağzından bir şekilde laf alırım

Yav anasını gibeyim bir sıkıntı var, çocukta bir şeyler var ama anlam veremiyorum kafayı yiyorum. Çocuk ve çocuğa dair her şey insanı suphelendirecek kadar sıkıcı bir tekdüzelikle akıp gidiyordu. Benim de sorunlu ve dibine kadar ergenligimi yaşadığım zamanlardı. Kendime eğlence arıyordum biraz da. Sürekli bir merak vardı içimde ama anlam veremiyordum bir şeye. Çocukta, çocuğun kaldığı bu öğrenci yurdu da, diğer öğrenciler de sanki başka bu boyuttan gibiydiler amk. Bunu atmosferi betimleyebilmek için dedim, "za herkes cinmiş amk" olayına baglamicam

Oturduk tost falan yedik, bana odasını gösterdi. Iki tane ranza vardı odada. Odadaki pencere otobüs duragini görüyordu. Gayet sıradan ve taşak kokan bir ergen yuvasiydi öyle diyeyim. Bir şey arıyorum ama ben de bilmiyorum nr olduğunu, bir sıkıntı var içimde, çocuğa desem yanlış anlicak. Neyse çok durmadik çıktık yurttan, geçen sefer dediği şey aklıma takıldı ve sordum
"Sen buraya laf attım diye niye öyle allaha sovmusum gibi tepki verdin lan? "
"Olum sus drme şöyle şeyler senin yüzünden ben de günaha giricem"
Ulan şimdi kaldığı öğrenci yurduna şöyle bir bakıyorum, daha önce kafsmda canlandirdigim gibi değil. Böyle tepkiler verdiği için dini eğitim falan veriyorlar sanıyordum ama alakası yokmuş amk. Baya güzel lüks bir yerdi.

Içeriden sanki cenaze çıkmış gibiydi anasını satayım. Çocuğun gözleri kızarmış ağlamış gibiydi. Annesi de aynı durumdaydı, babasının yüzünde de inanılmaz bir kayıtsızlık vardı robot gibiydi amk. Annesiyle babası hocanın elini sıktıktan sonra hoca tekrar odasına döndü. Koridorun karşı tarafından benim olduğum yere doğru gelmeye başladılar.
Ben direk karşılarına çıkmadım, ne aileyi ne de çocuğu zor durumda bırakmak istemedim. Bir şey olmuştu o kesindi. Kenara çekilip kalabalığın arasına karistim ama dış kapiya kadar bu sır küpü aileyi takip etmeye devam ettim. Annesi surekli burnunu çekiyor, babası kadını sürekli teselli etmeye çalışıyor, çocuk boynunu öne indirmiş sakin sakin yürüyor. Şu ana kadar gorduklerimden bir şeyler çıkarmaya calisiyordum. Toplantı ortasında rehber öğretmeni annesiyle babasını kendi odasına almıştı. Çok geçmeden çocuğu da çağırdılar. Içeride 1 saate yakın durdular ve çıktıklarında bu hale gelmişlerdi. Kesin ailenin hayatını gibecek bir şey olmuştu. Çocuğun kafa yapısı o an olduğu gibi olmasaydı yemin ederim ki bu kadar giblemezdim. Ama ailenin durumu, annenin o şekilde ağlaması, babanın kayitsizligi ve çocuğun ailesinden alakasız olan mizacı içimi yiyip bitiriyordu resmen
Bahceye çıktıklarını gördüm. Dış kapının önündeki merdivenlerin başında bir süre bekledim. Arabaya binip gittiler. Arkadaşım da kapıda onları ugurladiktsn sonra ağır ağır okulun giris kapısına doğru yürümeye başladı

Sonra ne oldu?

"Abimin o hali çok uzuyordu beni. Onun için bir şeyler yapmak istiyordum ama yanına bile yaklasamiyordum. Kendi abimden korktugumu farketmem pgibolojik olarak cok etkilemişti beni. Gözümün önünde eriyip gitmesini izliyordum. Pek inançlı biri olmama rağmen tek çareyi geceleri odaya kapanıp dua etmekte buldum. Sürekli onun için dua ediyordum. Cinler hakkindaki bilgim çok yuzeyseldi. Araştırma yapmaya başladım okudum ama aklım almıyordu bir türlü. Öyle ki 6 aylık süre içinde kur'an okumayı bile sökmeye başlamıştım. Cinlerle ilgili olan ayetleri sürekli okurdum ama fayda etmiyordu. Kavgalar her gün daha da artıyordu. Abim daha da zayıflıyor çöküyordu. Hep içimden allahin dediklerine karşı geldiği için, pis yaşadığı için böyle olduğunu düşünüyordum.
Bir akşam alabildiğine sakin geçmişti. Uzun bir aradan sonra ilk defa bir akşam aralarında kavga olmamıştı. Dualarim kabul oldu diye düşündüm. Mutluydum. Odamdan çıktım. Abimin odasına gittim. Yatağa oturmuş, başını iki elinin arasına almış öylece oturuyordu. Gittim yanına oturdum ama tek kelime etmeye cesaret edemedim

Açık bir arazinin ortasına yapılmış 3 katlı prefabrik bir evdi kaldığı yer. Dışarıdan lüks evleri andıran bir havası vardı. Içeriye girdik, etrafta gezinen pijamali ve terlikli çocuklardan başka ilgi çekecek bir şey yoktu. Büyük bir hol vardı girişte, sağ tarafta üst katlara kıvrılarak yükselen dar ve ahşap bir merdiven vardı. Yukarıda büfe gibi bir şeyin olduğunu söyledi. Oraya çıkıp oturduk biraz

Üst kattaki kütüphaneye çıktık. Ortada büyükçe bir masa vardı, arkadas gitti cam kenarında olan sıraya oturdu. Ben oturmadim gotumu yasladim raflara çocuğa çaktırmadan bakıyorum. Iki elini birleştirip iki dizi arasına almış ileri geri sallaniyordu oturduğu yerde. Başını da pencereden dışarıya çevirmiş bir şeyler düşünüyordu. Artık konusacaktim
Karşısına bir sandalye çektim. Tam lafa girecem kelimeler boğazıma kadar diziliyor cesaret edip giremiyorum mevzuya. tuhaf tuhaf sesler çıkarıyorum iç çekiyorum falan. Sacmalamaya başlamıştım yavaş yavaş. Yukarıda bir arkadaş demiş sanane yarram ne yapabilirsin diye. O arkadaş çok haklı işte çocuğa hangi sıfatla soracaktım hayatına dair detayları. Daha önceden sima olarak birbirimizi tanıyor olmamıza rağmen son 2-3 aydır aramızda muhabbet vardı. Yani utaniyordum. Daha fazla sicip sivamamak için çay isteyip istemedigini sordum. Biraz düşündü kabul etti. Birkaç dakikalığına da olsa oradan ayrılıp konuyu nasıl acacagimi düşünme fırsatı oluşturmuştum

Yetiştim çocuğa beraber yürüyoruz ama yüzüme bakmıyor hiç. Soruyorum soruyorum cevap alamıyorum. En sonunda bunalmış olacak ki gene o banklardan birine oturdu ben de hemen oturdum yanına.
"Bak biliyorum öyle aman aman bir samimiyetimiz yok. Biliyorum pek arkadaş da edinemiyosun burada. Bir sıkıntın var uzun zamandır anlamaya çalışıyorum. Senin için üzülüyorum. O yüzden bir şey olduysa eğer bana anlatmaktan çekinme. Benden laf çıkmaz, bunların muhabbetini açıp dedikodu yapacak bir arkadaş çevremde yok merak etme. Sana destek olurum elimden geleni yaparım sen yeter ki anlat"

"Senin beni düşündüğün falan yok senin sadece canın sıkılıyor, kendine eğlence arıyorsun"
Çocukla ilk defa aramızda böyle samimi ve dürüst bir muhabbet geçiyordu. Ben gazi almıştım, gibe gibe dilini cozecektim bunun

Biz arkadaşla bekliyoruz halâ dışarıda ama hic muhabbet etmiyoruz birbirimizle. Ikimiz de kendi kafamizdakilerle meşgulüz o sıralar. Anasını satayım tam bu sefer bir şeyler bulucam diyorum ilgisiz alakasiz bir şey çıkıyor daha çok şüpheleniyorum. Çocuğun ailesiyle alakalı olan tek sıkıntı fazla soğuk olmalariydi.
Çok geçmeden okulun rehber öğretmeni toplantı salonundan çocuğun annesiyle babasını çıkardı. Çocuğa da seslendiler. Çocuk kalktı annesinin babasının yanına gitti. Ben de izliyorum, rehber öğretmeni o esnada bir şeyler anlatıyor bunlara. Bir kaç dakikalık muhabbetin ardından rehber öğretmeninin odasına girdiler
Ulan anasını gibeyim kafayı yiyorum resmen, kapının oralarda dolaşıyorum, hatta bir aralar aklıma geldi kulağımı dayayıp dinleyeyim diye. Ama gotum yemedi tabi. Sanki çıktıktan sonra konuşulanları bana anlatacaklarmis gibi kapının önüne salak gibi volta atıyorum

Çayı aldım geldim geçtim çocuğun karisisina. Tam dalacak gibi oluyorum gene susuyorum. En sonunda konuya başka bir mevzuyla başlayıp soracağım şeyi en sonda söylemeye karar verdim. Bu sefer de ne anlatayım diye düşünüyordum. Bir süre aynı yerde büyüdüğümüz için ve aynı okulda okuduğumuz için eski semt ve okulla alakalı bir seyler anlatmaya karar verdim.
"Kanka hatırlar mısın benim bir abim vardı hani uzun boylu hafif şişmandı. Onunla birlikte bizim sokaktaki basket sahasında maç yapıyorduk. Anasını satayım çocuğun biri abimin kafasına şut çekti. Abim de çocuğu kovaladı yakaladı sizin apartmanın bodrumuna kadar koştular hatta. Ulan çocuğu ne hirpaladi be"
Çocuk anlatırken yüzüme bile bakmıyordu. Utandım o an anasını satayım. Tam başka bir yerden mevzuyu bağlayayım derken çocuğun gözlerinin yasardigini farkettim. Ayağa kalktı yüzünü raflara döndü. Kafamdan kaynar sular döküldü sanki. O bir kaç saniye içinde çocuğu ağlatacak ne demiş olabilirim diye düşünüyordum

Sonra ne oldu peki? Diye sordum
"Annemle babamın ifadesini aldılar ve gönderdiler. Kanında bir madde çıkmış ama uyusturucu değilmiş. Zehir gibi bir şeymiş herhalde tam hatırlamıyorum. "

6 ay geçti aradan. Ilişkimiz öncekinden daha tuhafti. Artık ben onunla konuşacak bir şeyler bulamiyordum. Çünkü ne anlatsam ona basit ve çocukça gelecekti. Acı çekiyordu. Bir kaç kere daha yurduna ziyarete gittim. Hiçbir zaman tam anlamıyla samimi olamadık. Hep soğuktu bana karşı. Daha sonra bir kac gün okula gelmedi. Sonradan öğrendim ki ayrılmış okuldan, ailesiyle birlikte memlekete gitmiş. Her gün okuldan dönerken kaldığı yurda va araziye bakarken içim urperirdi. O ilk karşılaştığı anı anlatması gözümün önünden gitmiyordu. Ne telefonu vardı ne de ona ulasabilecegim bir sosyal medya hesabı. Böyle bir insan acı ve sır dolu hikayesiyle ilk gençlik yıllarımda gelip geçmişti. Senelerce bir hayal gibi hatırladım o günleri. Umarım şu an nispeten daha iyi bir hayat yaşıyordur

Her geçen gün çocuğa ve çocuğun hayatına dair olan merakimi arttiracak bir seyler oluyordu. Bir gün veli toplantısı yapıldı, ben de bir umut belki ailesinden bir şeyler yakalarim diye düşündüm. Benim annemle babam çalışıyordu o sıralar gelememişlerdi, o yüzden çocuğun yanında takiliyordum, annesinin ve babasının gelmesini bekliyorduk beraber.