tıkanma

Fotoğrafçının kullandığı çiğ ışık arkalarındaki beton duvarda çirkin gölgeler oluşturmuştu. Birilerinin bodrum katındaki boyanmış duvardı bu.Maymun yorgun görünüyordu, uyuz hastalığı yüzünden derisi yamalıydı. Herifin görünüşü berbattı. Neredeyse beline kadar inen bukleleriyle solgundu,ama oradaydı işte, gevşemiş,ellerini dizlerine dayayıp kullanılmaya boyun eğmiş, şiş göbeği sarkmış, yüzü omzunun üzerinden fotoğraf makinasına dönmüş gülümsüyor.
"Mutlu" doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
Küçük çocuğun ferregrafide hoşuna giden ilk şey ciks değildi. Kafaları arkaya düşmüş, sahte orgazm pozları vererek birbirini düzen güzel insanların resimleri değildi hoşuna giden.En azından ilk başta değildi.Şu resimleri internette ilk bulduğunda daha ciksin ne olduğunu bile bilmiyordu.Her kütüphanede internet vardı. Bütün okullarda da vardı.
Nasıl her gittiğiniz kentte bir katolik kilisesi bulabiliyorsanız ve bulduğunuz her kilisede aynı ayini duyuyorsanız, çocuğun evlatlık olarak gönderildiği her evde de internet oluyordu. işin aslına bakarsanız eğer isa çarmıha gerildiğinde kahkahalarla gülmüş olsaydı, Romalıların üstüne tükürseydi veya acı çekmekten başka bir şey yapabilseydi, çocuk kiliseyi çok daha fazla sevebilirdi.
Çocuğun en sevdiği internet sitesi pekte ciksi değildi,en azından ona ciksi gelmiyordu. Site,tarzan kostümü giymiş o tıknaz herif ve herifin kıçına közlenmiş kestane gibi görünen o şeyleri sokan budala bir orangutanın yaklaşık bir düzine fotoğrafından ibaretti.
Herifin leopar desenli peştemali bir tarafa kaymış, elastik kemeri ise fıçı gibi şişko olan göbeğinin altına gömülmüştü.
Maymun da elindeki kestaneyle birlikte çömelmiş vaziyette hazır bekliyordu.
Bunun ciksi olan hiçbir yanı yoktu. Yine de sitenin sayacı,bu resimleri yarım milyondan fazla insanın görmüş olduğunu söylüyordu.
Haç doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
Çocuğun aklı maymun ve kestanelere ermiyordu,ama herifi takdir ediyordu.Çocuk aptal olmasına aptaldı,ama gene de bunda dimağının kavrayabileceğinin çok ötesinde bir şeyler olduğunu biliyordu. Doğrusu kimse bir maymunun bile kendisini çıplak görmesini istemezdi. Kıçının görünüşünden çok kırmızı ve sarkık olabileceğinden endişe ederdi. Kaldı ki bir maymunun önünde domalmak için kaya gibi bir cesarete sahip olmak gerekirdi ki buda çoğu insanda yoktu. Birisi bir maymunun,bir kameranın ve ışıkların önünde domalmaya cesaret etse bile, önce milyonlarca mekik çeker, solaryuma girer, saçlarını traş falan ettirirdi. Sonrasında da en güzel hangi pozisyonda göründüğünü keşfetmek üzere bir aynanın karşısında saatlerce domalırdı.
Ve sonra, sırf kestanelerle olsa bile gayet rahat görünmek gerekecekti.
Maymunla prova yapma fikri bile korkunçtu.Çünkü maymunlar tarafından reddedilme olasılığı vardı.Bir insana yeterli parayı öderseniz, kıçınıza çeşitli nesneler sokmaya veya resimlerinizi çekmeye razı olabilirsiniz.Ama bir maymunu razı edebilir miydiniz?Bir maymun dürüst davranacaktır.
Tek umudunuz şu malum orangutanla çalışmak olurdu, çünkü görüldüğü kadarıyla bu orangutan pek de seçici değildi.Ya seçici değildi ya da inanılmaz derecede iyi eğitilmişti.
Sözün özü, olayın sizin güzel ve ciksi olmanızla hiç ilgisi yoktu.
Sadede gelmek gerekirse, herkesin her zaman güzel görünmeye çalıştığı bir dünyada,bu adam güzel değildi. Maymun da değildi, yaptıkları şeyde değildi.
Sadede gelmek gerekirse, aptal çocuğu ilgilendiren ferregrafnin ciks kısmı değildi.Çocuğu ilgilendiren kendine güvendi. Cesaretti.Bütünüyle utanmazlıktı. Rahatlık ve içten gelen dürüstlüktü. Orada öylece durup dünyaya "Evet boş bir öğleden sonramı böyle değerlendirmeyi seçtim ben. zütüme kestane sokan bir maymunla poz vererek." diyebilen öncü ruhtu.
Nasıl göründüğüm benim gerçekten hiç umrumda değil. Sizin ne düşündüğünüzde.
Öyleyse bununla siz uğraşın.
Herif kendine saldırmakla bütün dünyaya saldırmış oluyordu.
Yaptığı işin her anından memnun değildiyse bile, herifin yinede gülümseyebiliyor olması,rol keserek yolunu bulması aslında daha da takdir edilesi bir durumdu.
Aynen her ferre filmin insanlar birkaç adım ötede çırılçıplak ciks yaparken, kameranın ardında duran, örgü ören, sandviç yiyen, saatine bakan bir sürü başka insan olduğunu anıştırması gibi...
Aptal çocuğa göre bu aydınlanmaydı. Dünyada bu denli rahat ve güvenli olmak, Nirvana'yla eş anlamlıydı.
"Özgürlük" doğru kelime değil ama ilk akla geleni.
Küçük çocukta bu türden bir gurur ve özgüvene sahip olmak istiyordu. Günün birinde.
Maymunla birlikte poz veren kendisi olsaydı,her gün o resimlere bakar ve şöyle düşünürdü:Eğer bunu yapabiliyorsam ,her şeyi yapabilirim. Rutubetli bir bodrum katında, maymun kestanelerle sizi becerirken ve biriside fotoğrafınızı çekerken gülümseyip kahkahalar atabiliyorsanız, başınıza gelebilecek herhangi bir olay bunun yannda solda sıfır kalırdı.
Hatta cehennem bile.
Gün geçtikçe aptal çocuk bu fikirlere iyiden iyiye kapılmaya başladı...
Eğer yeterince insan size bakarsa,bir daha asla başka birinin dikkatini çekmek zorunda kalmazdınız.
Eğer bir gün yakalanıp yeterince teşhir ve ifşa edilirseniz,bir daha asla saklanamazdınız. Sosyal hayatınızla özel hayatınız arasında bir fark kalmazdı.
Yeterince kazanıp başarılı olursanız, başka hiçbir şey kazanmak veya yapmak istemezdiniz.
Yeterince yiyip uyursanız, daha fazlasına ihtiyacınız olmazdı.
Yeteri kadar insan sizi severse, artık sevgiye ihtiyacınız olmazdı.
Yeteri kadar zeki olursanız.
Günün birinde yeteri kadar ciks yapabilirdiniz.
Bunların hepsi küçük çocuğun yeni hedefleriydi.Ömrünün sonuna kadar göreceği hayallerdi. Bunlar şişko herifin gülüşünde gördüğü vaatlerdi.
Daha sonra ne zaman korksa, üzülse,yalnız kalsa,ne zaman evlatlık olarak yeni gönderildiği evde kalbi çıkacakmış gibi panik içinde uyansa ve yatağını ıslattığını farketse,ne zaman farklı bir semtte okula başlasa,ne zaman Annecik onu almak için gelse, çocuk bütün rutubetli otel odalarında, bütün kiralık arabalarda domalan şişko herifin oniki resmini düşünürdü. Maymunu ve kestaneleri düşünürdü.Ve düşündüğü anda da sakinleşiverirdi küçük tak.Çünkü o resimler ona bir insanın ne kadar cesur, güçlü ve mutlu olabileceğini kanıtlıyordu.